ROZDZIAŁ VIII

Padł jak długi na łóżko i wziął do ręki telefon. Przeglądając od niechcenia zdjęcia z imprezy, starał się zatrzymać helikopter, który miał w głowie. Zastanawiał się długo co tak naprawdę zawalił i czy wszystko naprawdę było jego winą.

Ponownie wszedł w odebrane wiadomości i przeczytał smsa od swojej dziewczyny. Zrobił to chyba po raz setny tego wieczoru. Cieszył się, że nie zdążył odczytać wiadomości przed meczem, bo chyba nie byłby w stanie skupić się na pracy.

Nie wiedział, jak po sześciu latach związku, można komuś przed tak ważnym spotkaniem napisać nagle, że ma się dosyć błędów, wyrzeczeń i czekania? Byli dorośli. Przecież, do cholery, upatrzył już sobie pierścionek, który po mistrzostwach chciał wsunąć na jej palec...

Było zbyt późno, żeby dzwonić. Dziewczyna mieszkała w Łodzi wraz z siostrą, szwagrem i ich 4-letnią córeczką...

Napisał do niej. Tak po prostu, jak ona do niego.

MOŻDŻI: Skoro nie potrafisz wytrzymać tych kilku miesięcy przed mistrzostwami co będzie, kiedy wyjadę na cały sezon? Skończmy to, ale jak ludzie. Będę u ciebie w sobotę wieczorem.

Odłożył telefon na szafkę nocną. Cicho, żeby nie obudzić śpiącego w ubraniach Fabiana, wszedł do łazienki i stał pod prysznicem dłużej niż planował. Myślał, ale głównie patrzył w swoje odbicie w szybie kabiny. Czuł się idiotycznie, jak jakiś bohater marnego teledysku o rozstaniach.

Nie zauważył kiedy jego myśli zboczyły zupełnie na inny tor. Widział roześmianą Paulinę, stojącą obok Buszka. Ten moment, kiedy w jednej chwili była bez końca pochłonięta rozmową, a nagle odwróciła się, jakby czując na sobie jego wzrok. Ten uśmiech chodził za nim całą noc, był też jednym z powodów, dla których nie bał się napisać „skończmy to” do Celki.

W sumie, co z tego? Przecież nie pobiegnie teraz do niej, chwaląc się zerwaniem z wieloletnią partnerką, jak dziecko chwalące się mamie piątką z matematyki. Zresztą, najpierw musiał uporać się z przeszłością, zanim będzie mógł spokojnie planować przyszłość. Nie miał teraz czasu na zabawy w romanse.

 *** 

– Macie tutaj jakieś dobre jedzenie całodobowe? - Zati pogładził się po brzuchu, w którym, jak na zawołanie, głośno zaburczało.

– Trochę to miasto rozkopane, ale jeśli nie masz nic przeciwko napraaawde dobrej tortilli, to może skoczymy tutaj? - Ania wskazała na bar w uliczce pełnej tego typu miejsc, która pękała w szwach przez ilość studentów.

Ustawili się w kolejce. Obsługa była naprawdę miła i szybka, a placki tortilli ledwo wytrzymywały ilość składników zwijanych w środku. W końcu padła kolej Pawła, a kiedy obsługująca go dziewczyna spytała, jaki chce sos, odpowiedział, że żadnego. Ania od razu zainterweniowała, mówiąc do niej teatralnym szeptem.

– To sportowiec, dba o siebie! No, nie udawaj, Paweł, weź majonezowy, przecież wiem, że lubisz – blondynka żartobliwie szturchnęła go biodrem.

– A co mi tam, i tak wypiłem tyle, że będę musiał siedzieć na siłowni kolejne 10 godzin...

W końcu zadowoleni z siebie szli, jedząc naprawdę bogato wypełnione tortille. Na szczęście dziewczyna zadbała o zabranie wystarczającej ilości chusteczek,  więc nie przejmowali się cieknącymi sosami. Gdy skończyli, doszli już do parku nieopodal hotelu. Ania zobaczyła na twarzy Zatiego jeszcze jedną plamę ze sosu, więc wytarła ją, pewnie trzymając jego podbródek.

– Wykończyłaś mnie dzisiaj...

– Ja? Czym niby?

– Tym całym tańczeniem. Nawet na boisku przez ostatni rok tak się nie zmęczyłem, jak dzisiaj w klubie – Zati pokręcił głową z niedowierzaniem.

– Może zaproponować Stephane'owi, żeby na treningach wprowadził wam trochę zumby? Przy dobrych wiatrach Wronka mógłby zostać nawet instruktorem, wiesz jaki ma do tego dryg – Ania mrugnęła, ale widząc, że Zati się nie śmieje, postanowiła porzucić ten temat. Zaczęli iść dalej, a ona wsadziła ręce do kieszeni.

– Chyba jednak wolę zostać przy męczeniu żelaza na siłce. Tak właściwie, co jest z tobą i Andrzejem? - dziewczyna aż nadęła policzki z bezradności.

– Co mam ci powiedzieć? Zabawny koleś, fajny kumpel, trochę sobie pożartuje, ja go powkurzam... tak się radośnie trzymamy razem.

– Kumpel od piwa?

– I od badmintona.

– Serio?

– Jak najbardziej serio - Zati aż popluł się ze śmiechu, wyobrażając sobie Andrzeja skaczącego z paletką, odbijając lotkę.

Szli dalej, żartując sobie z sytuacji, które zaszły w klubie. Martwili się trochę o to, że pewnie będą musieli ponieść koszt stołu, który złamał się pod ciężarem Konarskiego. Siatkarz wszedł na niego, aby wznieść toast, ale niestety zaczął po nim skakać, śpiewając „Sto lat” dla Igły.

– Zapomnieliśmy o prezencie!

– Oj, przecież urodziny ma dopiero za dwa tygodnie... dostanie w Spale, jakiś specjalny koszyk... specjałów – Zati wzruszył ramionami. Otworzył drzwi i przepuścił ją, głównie po to, żeby jeszcze rzucić okiem na jej nogi.

Gdy Ania odwróciła się zniecierpliwiona, zobaczyła rozanielony uśmiech Pawła.

– Idziesz?

– Mhm... - Zati zrównał się z nią. Czekając na windę, Ania sprawdzała swój telefon - Nat dopiero wraca... z Kubim...

– A to ciekawe. Nie trzeba będzie szukać zastępstwa na miejsce Kubiaka jak się pozabijają po drodze?

– Z tego co wiem, to sobie powyjaśniali to i owo.

– Jak coś, to ja wiem jaką piosenkę Misiek chciałby mieć zagraną na pogrzebie!

Ania pokręciła tylko głową i wepchnęła chłopaka do windy. Wsiadła zaraz za nim i nacisnęła swoje 10 i 11 piętro, gdzie spał siatkarz. Ten zaś z szerokim uśmiechem powciskał wszystkie guziki. Wyglądało na to, że ma jakiś kosmiczny alkoholowy nawrót.

– Co ty wyprawiasz? Chcesz jechać na górę godzinę? - blondynka opuściła ręce w rozpaczy, a po chwili szeroko otworzyła oczy, kiedy Zati wcisnął guzik zatrzymania windy.

Później poczuła tylko jego lekko spierzchnięte usta na swoich. Jego palce przeczesały jej włosy i chwyciły pewnie głowę, drugą ręką chwycił jej dłoń i przyparł do zimnej ściany. Po kilku sekundach pozwoliła, by jego gorący język zaczął pieścić jej. Objęła obiema dłońmi plecy siatkarza i trwając w tym pocałunku, zapomniała o istnieniu całego świata. Kiedy z westchnieniem odsunęli się lekko od siebie, popatrzyła na niego lekko zamroczona alkoholem i zaistniałą sytuacją. Paweł uśmiechał się szeroko, poprawił jej fryzurę.

– Dobrze, że nie wziąłem czosnkowego – Ania wyśmiała go i wytarmosiła lekko za policzek. Spojrzała mu w oczy i widząc, że Zati lekko błądzi wzrokiem, wcisnęła guzik i zaczęli jechać dalej w górę.

 Cofnęła się jednak w jego stronę i pozwoliła objąć w pasie. Zmęczoną głowę wtuliła w jego ramię i uśmiechała się do siebie.

 ***

 Zatrzymali się w pierwszym całodobowym, gdzie Rafał kupił zimną wodę. Najpierw kazał Paulinie przytrzymać butelkę przy czole, żeby poczuła się trochę lepiej. Nie słuchając protestów, obejmował ją ciągle sprawdzając, czy jej twarz nabrała z powrotem kolorów.

– To moja wina...

– O czym ty gadasz? - Paulina zerknęła na niego spod grzywki.

– No, bo gdybym nie dał ci tego drinka, nie pomieszałabyś...

– A cicho bądź, dobry był... po prostu mam słaby żołądek.

– Ile dzisiaj zjadłaś? - dziewczyna westchnęła ostentacyjnie, słysząc to pytanie.

– Wystarczająco. A tobie Sebastian daje się wyspać?

– Przecież teraz śpimy w hotelu...

– Rzeczywiście – brunetka odstawiła butelkę od czoła i pociągnęła kilka dużych łyków wody. Nie była już bardzo zimna, ale to w sumie lepiej. Nie musiała się martwić, że padnie jej jeszcze gardło.

– A tak się zastanawiałem, robisz może masaże takie, takie dla przyjemności?

– Coooo? - Paulina zatrzymała się i spojrzała na Buszka ze powątpiewaniem.

– No, relaksacyjne czy coś tam.

– Takie z olejkami, kamieniami... - brunetka parsknęła śmiechem - Nie mam szkolenia, ale za odpowiednią cenę, czemu nie?

– A za ładny uśmiech? - Rafał stanął przed nią i wyszczerzył się szeroko.

– Ładny, tak. Twój... hmmm, no nie wiem.

Odepchnęła go żartobliwie i poszli dalej w kierunku hotelu. Wydawało jej się, że budynek znajduje się setki mil przed nimi, za gęstwiną lasów. Była naprawdę zmęczona, a buty wcale nie ułatwiały jej spaceru.

Idąc tak, mozolnie, wyciągnęła rękę wysoko, do włosów siatkarza i spojrzała na ich długość z rozbawieniem. Ten tylko spojrzał na nią z udawaną złością.

– Pozwolisz mi? - zamrugała do niego słodko.

– Nie wiem, czy chcę obudzić się łysy. Może jutro rano?

– Rano?! Przecież rano będę się czuła i wyglądała jak wiewiórka rozjechana przez tira. Nie śmiej się, taka prawda.

– Mogę ci dać aspirynę.

– Nie. Albo teraz albo będziesz musiał niedługo chodzić w kucykach – brunetka zatrzymała się znowu i założyła ręce na piersiach, obrażona.

– No dobra, najwyżej i tak skończę łysy – Buszek wzruszył ramionami i ponaglił ją do ruszenia dalej w drogę. Paulina zareagowała tak entuzjastycznie, że chwyciła go pod ramię i zaczęła biec w stronę hotelu.

Po jakichś 20 metrach zatrzymała się zdyszana i pochyliła. Rafał wyczuł, że może nadchodzić niebezpieczeństwo, więc odkręcił wodę i przysunął ją do Pauliny.

– Będziesz żyła?

– Jak przestaniesz... zadawać tyle... pytań... - wzięła głęboki oddech i wyprostowała się powoli - No, to nie był mój dzisiejszy najmądrzejszy pomysł, nie pierwszy zresztą. Uh... Dlaczego ten hotel od nas ucieka zamiast się przybliżać?

– Może jednak idziemy źle? Znasz w ogóle Katowice?

– Nie?! - Paulina uderzyła się mocno w czoło i pokręciła z rozpaczy głową - Dzwoń po taksówkę... dlaczego od razu tego nie zrobiliśmy?!

Buszek wyszczerzył się i podszedł do pobliskiego przystanku, żeby znaleźć numer na taxi. W końcu dodzwonił się i po nazwie przystanku opisał miejsce, gdzie się znajdowali. Czekali jakieś 10min, drepcząc w miejscu, bo wiosenny chłód zaczął trochę przeszkadzać, kiedy kompletnie się nie ruszali

W końcu podjechała taksówka i z ulgą wsiedli do ciepłego, wygodnego wnętrza. Kierowca trochę skrzywił się na ich widok, a raczej pewnie zapach, ale z żartem na ustach ruszył, gdy tylko dowiedział się kogo wiezie.

Ciepło i komfort sprawiły, że usnęła, przytulając się do Buszka. Jednak jej drzemka nie trwała długo, bo znajdowali się w miarę blisko swojego miejsca zakwaterowania.

Z przymrużonymi oczami, wydostała się z taksówki i rozradowała na widok hotelu, zostawiając Rafała, aby uregulował rachunek. W sumie nawet nie myślała o takich przyziemnych sprawach, jak płacenie za taksówkę, kiedy jej łóżko było tak blisko.

Kiedy jechali windą do góry, walczyła ze snem ze dwa razy. Kiedy dojechali na jej piętro, Buszek wziął ją za obie ręce i wyprowadził na korytarz, jak lunatyka.

– Nie, nie... jutro cię obetnę... wymyślę przez sen fryzurę. Przepraszam. Ojej, idę spać, spać...

Siatkarz odprowadził ją pod drzwi i pomógł odnaleźć włącznik światła w ciemnym pokoju. Patrzył jeszcze, czy dziewczyna pozbiera się na tyle, żeby wziąć kąpiel. Kiedy stała z ręcznikiem w ręku przed drzwiami łazienki, zaczęła do niego machać.

– Dobranoc, dobry człowieku. Dobranoc Rafaello... - posłała mu buziaka à la Marylin Monroe i zniknęła w łazience.

Zanim wyszedł z pokoju, nieświadomie rzucił okiem na wpół spakowaną torbę Pauliny, z której wystawał jej stanik. Poczuł, że robi mu się gorąco na widok czerwonej bielizny i postanowił szybko opuścić jej pokój. Nie chciał wyjść na faceta, który wykorzystuje pijane dziewczyny.

 ***

Szła z Kubiakiem, opierając stopę bez buta na jego nodze. Śmiali się, że wyglądają jak para z tandetnego azjatyckiego serialu. Tylko w ich przypadku, za rogiem nie znajdywał się punkt naprawy obuwia. Michał ofiarował się kilka razy, że może ją ponieść na barana, ale Nat nie dawała za wygraną. Nie w sukience.

Kuśtykali tak, aż w końcu dziewczyna zdenerwowała się i opierając się o silne ramię Dzika, ściągnęła i drugiego buta, chowając oba do torebki. Kubiak patrzył na nią zdziwiony.

– No, bo kurde, będziemy tak szli do rana.

– Zawsze niecierpliwa... - Michał w ostatniej chwili zrobił unik przed lecącą w jego stronę pięścią - Ale za to jaka opanowana!

– Myślisz, że dlaczego nikt mi w szkole nie podskakiwał? Z tobą włącznie.

– Ja po prostu mam swoje zasady - Nat prychnęła lekceważąco, ale od razu uśmiechnęła się na wspomnienie szkoły.

– W sumie to spełniłeś swoje szkolne marzenie, w przeciwieństwie do mnie.

– Tylko jedno z kilku. Wiesz, z czasem przychodzą nowe, stare odchodzą w niepamięć.

– Widzisz, ja miałam ich tyle, że w końcu zaczęłam siedem różnych kierunków studiów, pracę i zostałam freelancerem. Ty zostałeś siatkarzem, masz dziewczynę - Kubiak pokręcił głową. Strzelała dalej - Narzeczoną?

– Nikogo nie mam.

– Przecież... Matylda? - blondynka z niedowierzaniem spojrzała na niego i odwróciła go do siebie. Michał nie patrzył jej w twarz. Zachrzęścił aż zębami z wściekłością - Coś się stało?

– Chciała mnie wrobić w tatusia, w alimenty. Wyobrażasz to sobie?

– O kurde, ona jest... w ciąży?

– Z kimś jest, ale nie ze mną. Ja w tym czasie siedziałem z chłopakami w Brazylii. Nie dam z siebie zrobić idioty. Tyle. Możemy iść dalej?

Nat wiedziała, że jeżeli Kubi nie chce o czymś rozmawiać, to lepiej, póki co, zostawić temat w spokoju.

Szła obok niego spokojnym krokiem, choć czuła, że z jej rajstop zostaną strzępy. Na szczęście nie było mokro, więc miała nadzieję dojść do hotelu bez problemu.

Widok pogrążonego we śnie miasta działał na nią uspokajająco, a chłodne powietrze orzeźwiło ją, ale nadal czuła przyjemne działanie alkoholu. Zaczęła nagle śmiać się głośno. Kubiak na początku zaczął poklepywać ją po plecach. Zapomniał przez ten czas, jak specyficzny śmiech posiadała dziewczyna. Wiele osób na początku myślało, że ma atak astmy.

– Ahaha, czy ty... jesteś... byłeś... hahaaha... zazdrosny... o Stephane'a? - Nat wypiszczała z siebie nazwisko trenera i przykucnęła, śmiejąc się.

– Ja? Dlaczego niby? Nie. Co mnie obchodzi co wyprawiasz z Antigą? Jak dla mnie, mogłabyś nawet zostać drugą żoną Spiridonova.

– Ahahaahaa, no tak... - blondynka podniosła się z trudem i spojrzała na niego, ocierając łzy, które popłynęły jej ze śmiechu - W sumie ciekawy pomysł.

– Nawet o tym nie myśl. Już raz patrzyłem, jak zadajesz się z niewłaściwym gościem.

Nat poczuła, że Kubiak mówi całkiem serio i trochę się opanowała. Tylko trochę, bo nic nie mogła poradzić na to, że tak lubiła droczyć się z Dzikiem.

– W sumie to mógłbyś mi pomóc spełnić jedno małe, tycie marzenie licealne – spojrzała na niego tajemniczo.

– Co tylko chcesz. Skoczyć na bungee, zjeść robaki, pojechać rowerami po dnie Bałtyku... słucham cię – Michał uniósł obie brwi w oczekiwaniu.

– Był w liceum taki jeden chłopak... - Kubiak przewrócił oczami - W sumie to chciałam, żeby zabrał mnie na półmetek, ale na to już za późno... wystarczyłoby mi teraz tylko, żeby mnie pocałował.

– Aha. I? – rozłożył ręce, czekając na kontynuację. 

– Ugh... - Nat załamała się i przesunęła dłońmi po swojej twarzy. Zapewne psując przy tym swój staranny makijaż.

Kubiak patrzył na nią, a ona słyszała, jak trybiki w jego głowie wolno się przesuwają.

– Zabiję jak go spotkam...

Zaczynała uśmiechać się, kiedy dłonie Michała objęły jej szyję. Kciukami przez chwilę gładził jej policzki, patrząc tym swoim stanowczym spojrzeniem prosto w oczy. Czuła jego siłę na samym dnie żołądka. W końcu zdecydowanym ruchem pochylił się nad nią i zaczął gwałtownie całować. Jakby całą frustrację chciał wyładować na tym jednym pocałunku. Nogi zmiękły jej pod wilgotnym, aksamitnym dotykiem jego języka. Była w stanie złapać go jedynie za dół koszulki, żeby z wrażenia nie stracić równowagi.

Gdy chwila uniesienia minęła, nie przestał jej obejmować. Chcąc ukryć drżenie swoich rąk, puściła go szybko i spojrzała na chodnik. Zaczęła się lekko wachlować. Kubiak w końcu opuścił swoje ręce, zjeżdżając najpierw na jej ramiona i dół, po jej przedramionach.

Nat zaśmiała się nerwowo. Poczuła się głupio. Nie spodziewała się, że ten moment, który wiele razy wyobrażała sobie przed snem jako licealistka, może być jeszcze lepszy od marzeń.

– No... to odhaczone, jedno.

– Na pewno chciałaś tylko to jedno? - spojrzała na niego niepewnie. Kubi uniósł brew. Zaśmiał się i pogładził ją po ramieniu - Pobawiliśmy się w nastolatki. Możemy wracać?

– Jasne. Zimno się robi, cała się trzęsę...

 Nie miała zamiaru mówić mu prawdy, że drży jeszcze z wrażenia jakie pozostawił po sobie jego elektryzujący pocałunek. Idąc w stronę hotelu, starała się na niego nie patrzeć. Musiała ochłonąć... przecież jutro wytrzeźwieją i będą musieli patrzeć na siebie przy śniadaniu.

 ***

Odzyskiwała stracony humor, tańcząc już od jakiegoś czasu. Chwilę wcześniej Wojtek coś do niej krzyczał, a ona tylko przytakiwała, nie rozumiejąc zupełnie, o czym do niej mówi. Zniknął z pola widzenia, ale nie przejmując się za bardzo, oddawała się dalej muzyce.

Kiedy pojawił się przed nią nieznajomy, przystojny brunet nie protestowała nawet, kiedy porwał ją w swoje ramiona. Był dosyć obficie skropiony Paco Rabanne 1 Million, a w takiej chwili te urzekające perfumy działały na nią, jak najlepsza terapia zapachowa. Poczuła jego dłonie zjeżdżające na pośladki, ale chwilę później ktoś z tyłu chwycił ją za ramię i odsunął od bruneta. Spojrzała ze złością na Włodiego.

– Co ty wyprawiasz?!

– O co ci chodzi...? - Nina odwróciła się z powrotem do zdziwionego mężczyzny. Uśmiechnęła się do niego i przyciągnęła za koszulkę do siebie.

Nie zdążyła jednak nawet objąć nieznajomego, bo rozwścieczony, nie wiadomo czemu, Wojtek wepchnął się między nich i nie patyczkując, popchnął bruneta. Ten nie czekając na nic, uderzył go z pięści w brzuch. Nina zaczęła krzyczeć i odsuwać Włodiego od bruneta. Udało mu się jeszcze wyrwać z jej rąk i oddać facetowi prosto w twarz, zanim zainterweniowała ochrona klubu.

– Ty idioto, po co? Po co!? - brunetka szła za Wojtkiem, eskortowanym przez dwóch ochroniarzy do szatni.

Siatkarz słaniał się trochę na nogach, więc mimo ogromnej wściekłości, martwiła się o niego. Zabrała z szatni ich rzeczy i jeszcze pokłóciła się z ochroniarzami, którzy wyzywali Wojtka od ograniczonych sku*wysyńskich dresiarzy.

Zarzuciła sobie na ramiona swój cienki płaszcz i ruszyła za Włodim. Trzymała się za nim na odległość kilku kroków, patrzyła na jego plecy i starała się utrzymać równowagę na zmęczonych nogach.

– Po co było to całe przedstawienie? - chłopak zatrzymał się i bez odwracania się do niej, zadał pytanie. Najwyraźniej skok adrenaliny otrzeźwił go znacznie.

– Co za głupie pytanie. Po co? Chciałam szybko zapomnieć o Mice, poszłam się bawić, sami to zaproponowaliście... zresztą co ciebie to obchodzi? Ile ty mnie „znasz”? Dwa dni? Z czego rozmawialiśmy może dziesięć minut.

– A z nim ile rozmawiałaś? Naprawdę muszę znać cię kilka lat, żeby wiedzieć, kiedy jesteś o krok od czegoś głupiego? Ponoć miałaś traktować facetów z góry, a nie rzucać im się w ramiona.

Ugryzła się w język, żeby opanować złość. Odchyliła głowę do tyłu i wypuściła powoli powietrze. Zrobiła kilka kroków do przodu, żeby spojrzeć na Włodiego, tego człowieka, którego zobaczyła kilkadziesiąt godzin temu po raz pierwszy, który nic o niej nie wiedział, a jednak stała z nim na środku nieznanego sobie miasta o 4 rano.

– Niczego nie rozumiesz.

– Pokaż mi faceta, który rozumie waszą pokręconą logikę – Włodi uśmiechnął się sarkastycznie i pogładził się po brzuchu. Skrzywił się lekko.

– Boli?

– Tylko trochę. To było głupie, nie wyglądasz na dziewczynę, która chciałaby w taki sposób wyładować złość z powodu niepowodzenia. Sorry, ale nawet... nie byliście razem. Nie ma co się łamać – Nina zacisnęła usta i odwróciła wzrok od niego - No już, już.

Przysunął ją do siebie za głowę i przytulił, a ona stała w jego objęciach z opuszczonymi w dół rękami. Wiedziała, że nie było o co płakać, ale wydawało jej się, że wszystko zmierza w dobrym kierunku. Czuła się, jakby biegła w maratonie po zwycięstwo, a ktoś nagle podłożył jej nogę przed metą.

Ułożyła głowę wygodniej na miękkim materiale jego kraciastej koszuli.

– Dzięki. To było głupie. Mogło obyć się bez tej sceny, ale... w sumie nikt jeszcze nikomu nie zaserwował takiego uderzenia w mojej obronie – zaśmiała się cicho i wspięła się wysoko, żeby cmoknąć go w policzek. 

Wojtek uniósł brwi w miłym zaskoczeniu.

– Chyba zasługuję na coś więcej...

– Chyba jednak za krótko się znamy – Nina pokazała mu język i ruszyła wolnym krokiem przed siebie.

Włodi zrównał się z nią i szedł obok z rękami wsuniętymi w kieszenie. Przez jakiś czas szli pogrążeni w milczeniu. Dziewczyna starała się iść, nie potykając o własne nogi. Szpilki to był zdecydowanie zły pomysł.

– Właściwie to w lipcu będziecie mieli trochę przerwy... może wpadniecie do Starych Jabłonek? Będę grał towarzyski mecz plażowej.

– Jeśli dostaniemy ten obiecany urlop, to czemu nie. Kiedyś trochę tam żeglowałam w wakacje.

– Masz patent? - Wojtek był bardzo podekscytowany, co zdziwiło Ninę. Nikt dotąd nie był pod wrażeniem jej żeglarskich fascynacji.

– Od jakichś siedmiu lat...

– O kurde. Nie wiedziałem, że jesteś ode mnie starsza. Bo jesteś, prawda? – Włodi wyszczerzył się do niej.

– Skąd mam wiedzieć? – wzruszyła ramionami.

– Zaraz pomyślę, że to mnie chcesz poderwać na tą „niedostępną” - bez ostrzeżenia złapał ja w pasie i zaśmiał się prosto do jej ucha.

– Nie pochlebiaj sobie, chłopcze – śmiejąc się,  dała mu prztyczka w nos i odsunęła jego ręce ze swoich bioder.

Dopiero po chwili zobaczyła, że jakimś cudem Włodi wyjął telefon z kieszeni jej płaszcza. Patrzyła z otwartymi ustami, jak ten bez pytania, zapisuje swój numer i wysyła sygnał na swój telefon. Kiedy usłyszała jego dzwonek, jakiś polski hip-hop, skrzywiła się.

– No to powiedzmy, że jesteśmy kwita.

**********************************************************************************

Dziś krótko i na temat. Co myślicie o dzisiejszym rozdziale, bo sporo się działo, prawda?

Zati w końcu zebrał się na odwagę i przejął inicjatywę. Może jednak coś będzie między nim a Anią?

Paulinka jednak nie obcięła Buszka. Ale czy Możdżonek nie ma kryzysu w związku? Co dalej będzie z tą trójką?

Nat i Kubiego chyba w liceum łączyło coś więcej. Pytanie, czy tylko Nat była zauroczona? Może jednak Kubi też coś czuł? Czy ich uczucie odrodzi się, tym razem odwzajemnione?

Nina chyba dała sobie spokój z Miką. Czy jego miejsce zajmie Włodi?

Czekam niecierpliwie na Wasze opinie!