ROZDZIAŁ IV

Gdy piątka oficjeli w garniturach wymieniła uściski dłoni ze wszystkimi zawodnikami i napstrykała zdjęć, które miały zawisnąć w ich biurach, opuścili w końcu salę. Stephane wyszedł za nimi, aby ich pożegnać, podziękować za wizytę i życzyć miłego popołudnia. Wrócił do swoich chłopaków, z których większość siedziała bądź leżała na podłodze, odpoczywając po naprawdę wyczerpującym treningu.

– Wiem, to był ciężki próba dla wszystkich. Dlatego dzisiaj zjemi tylko obiad i idziemi do basen. Tylko nie bawić, płynąć! Jutro są weekend i widzimy się już w autobus do Katowice, dobzie?

Siatkarze podziękowali trenerowi za ciężki dzień, ruszyli powoli do szatni, a stamtąd pod prysznice. Gdy już odświeżeni zjawili się na stołówce byli w znacznie lepszych humorach. Kiedy poczuli i zobaczyli, co przygotowano im do jedzenia, zaczęli aż promienieć z radości. Do wyboru mieli selerowe frytki curry, warzywa gotowane na parze, brązowy ryż i makaron razowy, do tego ryba na parze z imbirem albo grillowany indyk. W wielkich podgrzewanych pojemnikach stały zupy: brokułowa i pomidorowa.

– Jedzeeenieeee! - siedzący przy stolikach siatkarze odwrócili się w stronę drzwi, gdzie zobaczyli Nat, która już biegła w stronę szwedzkiego stołu. Winiar pokiwał głową z uznaniem, widząc jej załadowany talerz i dwie miski zupy, które władowała na tacę.

Dziewczyna usiadła obok Kłosa i Wrony, którzy nadal nie otrząsnęli się z szoku po jej wystąpieniu. Nat zerknęła na kolegów, dopiero gdy skończyła pierwszą miskę zupy. Obaj, jakby upewnili się, że wszystko jest pod kontrolą i wrócili do konsumpcji. Po chwili dołączyła do nich Ania, której zawartoś talerza nie zrobiła już wrażenia na siatkarzach.

W końcu dosiadła się do nich też fizjoterapeutka, która miała ze sobą tylko smoothie, przygotowane wcześniej w domu. Karol uniósł brew i wskazał na półlitrową szklankę

– Wnioskuję, że zapomniałaś nakarmić swojego chorego królika... – zaśmiał się, biorąc ostatni kęs indyka. Widząc dezaprobatę w oczach reszty, zaniechał kolejnego żartu - Kac?

– Vegas! – Nat, kończąc kolejną dolewkę brokułowej zupy, wykrzyczała to radośnie, niemal dławiąc się.

– Idziecie z nami na basen czy zostajecie z rehabilitantami? - do stolika podeszli uradowani Wlazły i Winiar.

– Nieeee, mamy tutaj jeszcze trochę roboty przed poniedziałkiem - Ania uśmiechnęła się do tej dwójki i szturchnęła dyskretnie Paulinę, która wodziła wzrokiem w stronę stolika, przy którym siedział Buszek.

– No tak, tak. Dużo pracy dzisiaj panowie, jeszcze dużo pracy nas czeka.

 ***

– Czy to już wszystko na dzisiaj? - Ania spojrzała na swoje schludne notatki. Wolała zapisywać rzeczy w notesie niż męczyć się z wiecznie zawieszającym tabletem.

– Myszlę, że byli dzisiaj dobre trening przed ofisjele. Cieszę się, że pomyśliłaś o prezentach dla nich. Wódka sprawia, że Polacy są milejsi - Stephane zakręcił się na swoim obrotowym fotelu, a dziewczyna ugryzła się szybko w język, aby nie wybuchnąć śmiechem.

Takiego Antigę pamiętała jeszcze z czasów, kiedy grał w reprezentacji Francji, a ona bujała w obłokach, marząc o zostaniu chociażby mopperem. Później wiele się zmieniło w jej życiu, studia, wyjazd na praktyki... a w końcu burzliwy związek z Markiem, który skończył się u niej tak wielkim obciążeniem psychicznym, że obiecała sobie nie pchać się więcej w związki ze sportowcami.

– Zamyszliłaś się? Coś cię trapi? - Stephane wyglądał na zmartwionego, więc blondynka od razu przykleiła sobie uśmiech do twarzy.

– Wszystko w porządku. Po prostu będę tęsknić za wszystkimi przez te dwa dni - trener zaśmiał się głośno, ponieważ zdawał sobie sprawę, że wszyscy są zmęczeni tym pierwszym tygodniem i ostatnie, o czym marzyli, to patrzeć na siebie przez weekend.

– Dziękuję za twój ciężka praca. Zbierajmy teraz nowy siły! - Antiga zacisnął dłoń i pokazał Ani swój biceps, uśmiechając się radośnie.

– Tak jest. Do zobaczenia w poniedziałek.

Gdy opuściła pokój trenera wpadła prawie na Nat, która razem z Nowakowskim, robiła przytyki Buszkowi na temat jego przydługich włosów.

– Księżniczko, poproś naszą Paulinę, żeby przy okazji zrobiła ci ombre! - blondynka, śmiejąc się, klepała Pita po plecach. Dopiero, gdy zauważyła przyjaciółkę, opanowała się - Dobra, idźcie chłopaki. Do poniedziałku!

– Idziesz do Stephane'a? - Nat kiwnęła głową z lekkim uśmiechem - Dobra, to tylko spytam o jedno... eee... Wronka ma dziewczynę?

Jej przyjaciółce oczy rozbłysnęły aż za bardzo. Zmrużyła je zaraz podejrzliwie i przeciągając, spytała.

– Czy ja o czymś nie wiem?

Ania złożyła ręce na piersi i westchnęła ciężko, nie patrząc na blondynkę.

– To nie chodzi o mnie, tak pytam.

– No, to poza Karolem raczej nie ma nikogo, o kim bym wiedziała. A o takich sprawach wiem wszystko! - Nat zaśmiała się złowrogo i zapukała do biura Antigi.

Ania zeszła na dół. Nie miała ochoty siedzieć w swoim biurze. Zamknęła cały tydzień pracy, musiała jeszcze tylko wysłać wieczorem do hotelu w Katowicach menu, przygotowane przez Ninę. Stwierdziła, że skoro i tak siatkarze poszli na basen, będzie mogła skorzystać z boiska i poodbijać piłkę, poćwiczyć zagrywkę. W czasach licealnych była dobrze zapowiadającą się siatkarką, ale kontuzja kolana przekreśliła jej plany.

Wzięła worek z piłkami i zaciągnęła go na jedną stronę boiska. Ułożyła sobie rządek 10 i zaczęła sadzić zagrywki na drugą stronę siatki. Na początku nie szło jej za dobrze, ale w końcu rozkręciła się. Zużyła już wszystkie 25 piłek i przeszła na drugą stronę. Gdy przebiła piłkę i schylała się po następną, usłyszała, że ktoś odbił jej serw.

– Twoja! - gdyby nie to ostrzeżenie, piłka wylądowałaby prosto na jej głowie. Odebrała dołem, a po kolejnym podaniu, ścięła piłkę na drugą stronę. Uśmiech rozpromienił twarz Zatiego, który był wyraźnie pod wrażeniem umiejętności pani „zza biurka”.

– Nie poszedłeś na basen?

Paweł wzruszył ramionami i skrzywił się lekko.

– Wolałem spędzić jeszcze chwilę na siłowni i w ogóle... w tym miejscu. Raczej nie prędko tutaj wrócę- chłopak wymusił lekki uśmiech, a Ania przypomniała sobie, że od nowego sezonu Zatorski miał przejść do Zaksy. Było jej przykro, bo mieszkała tutaj i często wpadała na mecze i treningi Skry - Komu wtedy będziesz kibicować?

Zati spróbował nadać ich rozmowie weselszy ton i wesoło mrugnął do blondynki. Ta udawała bardzo zamyśloną i w końcu wystawiając piłkę do młodego libero, odpowiedziała.

– Temu, kto będzie wyżej w tabeli - pokazała mu język i zaczęli we dwoje odbijać piłkę, licząc odbicia i próbując pokonać swoje rekordy. W końcu zmęczeni siedli na podłodze. Zati sięgnął pod ławkę po swój izotonik i podał go dziewczynie.

Dawno nie grała, więc bolały ją palce i nadgarstki. Nawet spędzając wieczory na siłowni i pilatesie nie była w stanie przygotować swoich dłoni do spontanicznej gry w siatkówkę.

– Zrobisz mi tą uprzejmość i zjesz ze mną ostatni sernik w "Buenos Aires"*? 

Ania wybuchnęła śmiechem, bo to zabrzmiało naprawdę melancholijnie. Prawie jak jakieś ostatnie tango w Paryżu czy „Ostatnia niedziela” Fogga.

– Sernik, zawsze! Tylko się nad nim nie rozpłacz, przecież nie wyjeżdżasz na koniec świata. Ja na twoim miejscu bym się cieszyła, że uciekam z tej dziury.

Zati wymigał się od odpowiedzi, podał jej rękę i pomógł jej wstać z podłogi.

 Dopiero czując jego pewny i mocny uścisk, uświadomiła sobie, że Paweł przez swój „niski” wzrost automatycznie wydawał jej się słabszy i delikatniejszy od reszty. Poszła po swoje rzeczy z biura i spotkała się znowu z siatkarzem przed wyjściem z hali.

 ***

Możdżonek siedział na łóżku do masażu, a w tym czasie Paulina badała jego rękę z niesamowitą precyzją i uwagą. Zginała jego łokieć, a to uciskała mięśnie, żeby na próbę przykleić specjalne plastry. Miały one za zadanie odciążyć bolący staw na czas treningów przed sparingiem z Chorwacją. Chociaż było to zbędne, siatkarz ściągnął do tej czynności koszulkę, ukazując niesamowicie dobrze zbudowaną klatkę piersiową i umięśniony brzuch. Fizjoterapeutka starała się skupić na pracy, choć najchętniej usiadłaby naprzeciwko Marcina i podziwiała jego rzeźbę.

– Jakieś plany na weekend? - Paulina postanowiła wybadać, czy ich bieganie było tylko jednorazowym pomysłem, czy może jednak będą kontynuować wspólne ćwiczenia.

– Muszę uszczęśliwić na zapas moją Celestynkę - brunetka ledwo powstrzymała wybuch śmiechu na dźwięk imienia dziewczyny Możdżona - Skoczę z nią jutro do Łodzi na sushi, ale w niedzielę możemy wybrać się na poranny jogging. O ile tym razem będziesz miała coś konkretniejszego do bułek.

– Mogę mieć, ale za to pomożesz mi przenieść torby do mieszkania Niny - Paulina mocno naciągnęła plaster i poprosiła siatkarza o pozginanie ręki w łokciu - I jak?

– Teraz, kiedy nie czuję tego okropnego bólu, mogę ci przenosić torby cały dzień - Marcin uśmiechnął się do niej lekko. Zawsze czuła ten dziwny niepokój, kiedy osoby o gęstej brodzie uśmiechały się do niej, ponieważ ciężko było zauważyć, czy jest to szczery uśmiech czy raczej ociekający ironią.

Siatkarz wstał z łóżka i ubrał swoją koszulkę. Był w zasadzie gotowy do wyjścia. Rozejrzał się w zamyśleniu po słonecznym gabinecie Pauliny. Kiwnął głową w stronę jej torebki.

– Też idziesz już do domu? - dziewczyna pokręciła głową przecząco - No tak, jeszcze Buszek-okruszek. Coś mi się wydaje, że w tym roku chłopcy wyjątkowo często będą zgłaszać się tutaj z każdym bólem paluszka.

Możdżonek mrugnął do niej i skierował się do wyjścia. Zdążyła tylko sprawdzić swój telefon i odczytać wiadomość od wróżki, która wróżyła jej rychłe spotkanie z „tym jedynym”, kiedy do pokoju wszedł uśmiechnięty Buszek.

– Z szyją już lepiej, ale skoro miałem jeszcze przyjść na kontrolę, oto jestem  - Rafał z uśmiechem usadowił się na łóżku, które przed chwilą zajmował Drzewo - To może chociaż masażyk w nagrodę za ciężki trening?

– Nie jestem pewna, czy sobie zasłużyłeś. Zresztą, gdyby nie ty, mogłabym już odpoczywać w hotelu - Paulina pokazała mu język i zaczęła badać delikatnie jego szyję i mięśnie na karku - Tak jak podejrzewałeś, musiałeś po prostu źle spać. Masz tutaj maść rozgrzewającą, do poniedziałku powinno ci przejść.

– Mieszkam z bardzo głośnym kuzynem, musiałem spać z głową pod poduszką - Rafał wzruszył ramionami, kiedy fizjoterapeutka wmasowywała rozgrzewającą maść w jego skórę.

– Nie słyszałeś o tym niesamowitym wynalazku, jakim są zatyczki do uszu?

– Jakoś zawsze przypominam sobie o nim, kiedy wszystkie apteki w pobliżu są już zamknięte... - Rafał przeczesał palcami swoje półdługie włosy, kiedy Paulina zaczęła szukać czegoś w swojej torebce. Podała mu opakowanie z pomarańczowymi zatyczkami do uszu.

– Teraz twoja głowa będzie mogła spokojnie przeleżeć całą noc wygodnie, a my unikniemy niedyspozycji zawodnika - dziewczyna zatrzymała rękę z zatyczkami na dłoni Buszka i uśmiechnęła się delikatnie - Ale włosy to mógłbyś obciąć...

– Co wyście się wszyscy uwzięli na moją fryzurę? - siatkarz specjalnie roztrzepał jeszcze swoje włosy i z grzywką wchodzącą do oczu, uśmiechnął się szeroko. Paulina, będąca sama posiadaczką grzywki, nie mogła się powstrzymać i poprawiła mu włosy opadające na jasne oczy - No dobra, może coś w tym jest. Przemyślę twoją propozycję. W sumie to co robisz w niedzielę? Z moim ulubionym kuzynem planujemy małą wycieczkę rowerową wzdłuż Pilicy.

– Od rana?

– Ktoś tu nie lubi wcześnie wstawać? - Buszek dał jej kuksańca w ramię i zaśmiał się.

– Nie, po prostu mam już plany na rano.

– Poranna msza?! - chłopak aż odsunął głowę do tyłu w zdziwieniu. Zmierzył ją od góry do dołu.

– Biegam - Rafał rozpromienił się i pokiwał z uznaniem głową - Z Możdżonkiem.

– Ah... z Możdżonkiem. No nic, zobaczymy się w poniedziałek.

– Kiedy ja naprawdę chętnie bym z wami pojechała! Tylko nie mam roweru. No i najwcześniej o 8 mogłabym wyruszyć - Paulina stała z rękami złożonymi za plecami i kręciła jedną stopą kółka na podłodze.

– Rower to nie problem. No dobra, powiem kuzynowi, że wyjeżdżamy o 8. Masz jakiś numer telefonu?

– Jakiś mam na pewno.

Brunetka wzięła od siatkarza jego Iphone'a i wstukała swój numer telefonu. Zauważyła, że w jego książce telefonicznej widnieje już jakaś Paulina, dlatego wpisała się po prostu jako „Pani Fizjo”. Puściła na swój numer sygnał i kiedy w gabinecie zabrzmiała muzyka ze Star Treka oddała Buszkowi telefon. Nie umknął jej widok ogromnego zdziwienie na twarzy siatkarza.

– Coś nie tak?

– Tak jakoś... dziewczyna i sci-fi? Chyba jednak nie mogę poznać cię z moim kuzynem, bo zamiast jeździć na rowerach będziecie ślęczeć przed telewizorem - Buszek zacmokał z dezaprobatą na własną wizję.

– Ten okres mam już za sobą, wolę jeździć na rowerze. Raczej nie mam w życiu czasu na ponowne obejrzenie całej serii. No, to chyba wszystko na dzisiaj? 

Buszek założył koszulkę i schował zatyczki do tylnej kieszeni spodni. Przytrzymał drzwi wychodzącej z gabinetu Paulinie i poczekał, aż dziewczyna zamknie je za sobą. Ruszyli razem do wyjścia, a Rafał, pomimo protestów fizjoterapeutki, odprowadził ją pod sam hotel.

 ***

Siedziała wygodnie na miękkim krześle, ze stopami opartymi o biurko Stephane'a. Na udach opierała laptopa trenera, z którego kopiowała statystyki ostatnich meczy rozegranych przez reprezentacje Polski i Chorwacji. Miała na tej podstawie zrobić bazę, o którą Antiga i Blain mieli opierać treningi przed meczem w Katowicach.

Zerknęła na zegar na pulpicie. Była już 18, dawno nie spędziła 10 godzin w pracy. Słysząc dźwięk uchylanych drzwi, odruchowo opuściła nogi na podłogę. Wraz z zapachem odurzających perfum trenera, poczuła też obiecujący zapach kawy.

– Nathalie, bardzo psiepraszam za takie dużo praci - Francuz postawił duży kubek kawy tam, gdzie dziewczyna przed chwilą trzymała stopy - Proszę siedzi wygodni. Nie przeszkadza mi to.

Nat, zbyt zajęta pracą, podziękowała mu tylko za kawę i położyła stopy z powrotem na biurko. Niczym zahipnotyzowana pracowała to w Excelu, to w Wordzie, popijając gorący napój prawie automatycznie. Gdyby teraz podniosła wzrok zobaczyłaby, jak Stephane patrzy na nią znad swoich notatek i uśmiecha się, widząc jej skupienie. Czując chyba ciągłe poczucie winy, otworzył szufladę i wyjął z niej mały batonik. Przesunął go powoli w stronę kubka Nat, nie chciał jej przerywać, dlatego czekał, aż sama zauważy prezent.

– Kinder Country!!!!!!!!!!!!!!!!! - blondynka ucieszyła się na ten widok bardziej, niż jego córka na widok wymarzonej lalki. Ba, bardziej nawet niż jego żona na widok nowych szpilek od Louboutin'a.

– Gdybym wiesiał, że lubisz te czekoladki, to kupowałbym więsej - Stephane zaśmiał się radośnie.

– Tak, a później wyglądałabym jak dziewczyna Ku... kurde, chyba się pomyliłam.

– Ku-kto?

– Co? Musiałam się zamyślić. Dziękuję - blondynka zaczęła pochłaniać ulubiony batonik i zanim skończyła dopijać kawę, skończyła analizę meczy.

– Jesteś niesamowite. I koniec dzisiaj twojej prace, Nathalie.

Nat oddała laptopa trenerowi i mocno się przeciągając, ziewnęła głośno. Zasłoniła szybko usta, bo przypomniała sobie w czyim towarzystwie siedzi.

– Chyba już chcesz spać. Zawiosę cię do dom.

– Naprawdę nie trzeba, mam swój... zaraz, nie przyjechałam przecież autem... - Stephane uśmiechnął się zwycięsko i mimo zapewnień dziewczyny, postawił na swoim.

Chwilę później siedzieli już w samochodzie Stephane'a. Gdy wyjechali spod hali, dziewczyna puściła jego radio, w którym zaczęła odtwarzać się płyta. Z głośników popłynęła dziwna melodyjka, a po chwili ktoś bardzo powoli powtarzał po polsku.

– „Dzień Dobry. Chciałbym kupić dwa kilogramy ziemniaków i pięć kotletów schabowych”.

Nat z uwagi na szacunek, którym darzyła trenera, powstrzymała falę śmiechu. Zawsze bawiło ją to, jak idiotyczne były dialogi w audiobookach do nauki języków. Stephane przeklął pod nosem po francusku, kiedy zatrzymali się na światłach.

– Czi to duże problem, żebyśmy pojechali do auchan? Zapomniołem o zakupi...

– To nawet całkiem mi na rękę. Moja lodówka świeci pustkami, i tak musiałabym skoczyć do sklepu.

Wysiedli na pustoszejącym parkingu i weszli do sklepu, który za pół godziny miał być zamykany. Idąc bez pośpiechu przez alejki, Nat poczuła dziwny komfort, rozmawiając z trenerem na temat ulubionych produktów i ich wspólnej niechęci do przetworzonej żywności. Kiedy stanęli przed półkami z winem, Antiga aż klasnął z radością.

– Powiedź jaki masz nastroje, a wybiorę najlepsi wino na twój wieczór.

– W sumie... jestem tak zmęczona, że jeden kieliszek uśpi mnie aż do rana - Stephane uniósł brwi, bo nie takiej odpowiedzi się spodziewał - No dobrze, jestem okropnie zmęczona, ale zadowolona z dzisiejszej pracy. Jak tylko wejdę do domu wezmę długą kąpiel, więc kieliszek wina przy wannie byłby zbawieniem.

– Więc na pewno chcesz spać szibko. Proponuję witrawny, cierwony Côtes du Rhône - Stephane podał jej butelkę, aby mogła zaznajomić się z etykietką - Nie będziesz żałowana.

– Skoro polecasz...

Przed kasą podzielili swoje zakupy. Szybko spakowali je i wrócili do auta. Spod auchan'a nie było już daleko do domu Nat. Antiga zatrzymał swoje auto na parkingu, blisko drzwi do jej klatki. W radiu akurat leciała jakaś nudnawa piosenka Lany del Rey. Stephane zdecydowanym ruchem wyłączył radio i zgasił silnik. Pomógł swojej nowej asystentce zanieść zakupy pod drzwi mieszkania.

– Później opowiesz mi czi wino byli dobri - podając jej ciężkie torby, obdarował ją na pożegnanie uśmiechem. Nat patrząc w jego szare oczy w ostatniej chwili powstrzymała impuls rodem z hollywoodzkich filmów i nie wyrwała się do spontanicznego pocałunku.

– Wyślę recenzję na maila... TRENERZE. - zobaczyła, że jego usta zaciskają się przez mieszaninę sprzecznych emocji.

– Nathalie, masz żółti kartka!

Po tych słowach pożegnał się z nią i spokojnie ruszył w stronę klatki schodowej.

 ***

Siedząc na kuchennym blacie, zapisywała w mailu ostatnie poprawki w menu na cały tydzień dla siatkarzy. Zadanie było ciężkie, ponieważ w przeciwieństwie do zwykłych zaleceń dotyczących śniadań i kolacji, musiała ułożyć plan żywieniowy na każdą porę dnia. Mając na uwadze piątkowy mecz.

Gdy już skończyła, wysłała wiadomość do Ani i wsadziła laptopa do torby. Dopiła zimną już kawę i skrzywiła się lekko, nie lubiła konsystencji, którą przyjmowało w takich przypadkach mleko. Było już koło 18, więc wolała zrobić sobie kolację tutaj niż w domu. Zagotowała wodę na makaron i szybko skroiła resztę potrzebnych składników. Po jakimś czasie zmieszała na patelni spaghetti z lekkim sosem szpinakowym i pomidorami. Jak zwykle zrobiła jedzenia dla co najmniej trzech osób.

Wzięła do ręki widelec i już miała zanurzyć go w cudownie pachnącym jedzeniu, kiedy ktoś wszedł pospiesznie do kuchni. Musiała wyglądać komicznie - drobna brunetka z jedną ręką zaciśniętą na rączce patelni załadowanej makaronem i z widelcem w drugiej, ale dzięki temu po raz pierwszy usłyszała cichy śmiech Miki.

– Chyba nie zjesz tego wszystkiego... – Mateusz, ubrany w jeansy i czarną bluzę, wyglądał jak zwyczajny chłopak, który w wolnych chwilach gra z kolegami na gitarze.

– Może mi zatem pomożesz? Taki pełnoziarnisty makaron na pewno ci nie zaszkodzi.

Nina postawiła patelnię na podkładce na małym stoliku, który stał w rogu kuchni. Podała Mateuszowi widelec i usiedli naprzeciwko siebie. Chłopak na początku nawijał małe porcje makaronu, ale najwyraźniej głód szybko przełamał jego nieśmiałość. W końcu wyczyścili do końca patelnię i oparli się na swoich krzesłach z zadowoleniem na twarzach.

– Jakoś tak zawsze robię się głodny po basenie - Mika podrapał się po brodzie i spojrzał na dietetyczkę.

– Normalne, woda tak działa na wszystkich - brunetka wrzuciła swój widelec do środka patelni - O czymś zapomniałeś?

– Hm?

– No, że tutaj wróciłeś. Coś mi się wydaje, że już dawno skończyliście pływać.

– Zapomniałem telefonu z szatni - na dowód swoich słów pokazał jej pusty futerał.

– I szukałeś go w kuchni? - Nina zmrużyła oczy, a chłopak zawstydzony schował futerał do kieszeni.

– Z kuchni zapomniałem bidonu...

Dziewczyna kiwała wolno głową, obserwując Mateusza idącego w stronę lodówki, a jedyna myśl, która rodziła się w jej głowie to głośne „ZABIJĘ KŁOSA”. Mika stanął obok niej już z bidonem w ręku.

– To ja już pójdę, po telefon.

– Podrzucić cię później do hotelu? - brunetka wstała i zabrała się do mycia brudnych naczyń.

– Jeśli to nie problem to chętnie się z tobą zabiorę - dziewczyna była pod wrażeniem tego, że ten nieśmiały chłopak zyskuje jakby coraz większą pewność siebie.

– Tylko upewnij się, że wszystko zabrałeś...

Gdy tylko Mika wyszedł z kuchni, dziewczyna wytarła ręce o spodnie i wyciągnęła swój telefon. Szybko skomponowała smsa, którego wysłała do Karollo. 

NINA: Ty mały kombinatorze...

KŁOS: No, no :) nie mów, że nie podoba ci się mój prezent.

NINA: Ile mu powiedziałeś??

KŁOS: Nic, i to jest w tym najlepsze ;) 

Dziewczyna postanowiła nie drążyć dalej tego tematu z Karollo. Wróciła do zmywania, ale co często się jej zdarzało, wypuściła z rąk szklankę, którą przyniosła dopiero dzisiaj do pracy Paulina.

– Cholerakurwajegomać...!!!!! - miała ochotę wywalić wszystkie naczynia na podłogę. Zamiast tego opanowała się i zaczęła wyciągać szkło ze zlewu - Auć!

Mika wrócił akurat w momencie, kiedy kawałek szkła wbił jej się do wskazującego palca. Nina zaczęła tupać w miejscu z powodu bólu i ogromnej irytacji, która zżerała ją od środka.

– Nic ci nie jest? - chłopak w sekundę znalazł się przy jej boku i zaczął uważnie oglądać palec, który bez słowa wyciągnęła w jego kierunku. Z palca sączyła się krew, więc wziął z szafki ręcznik kuchenny i delikatnie wytarł dłoń dziewczyny

 - Dobra, widzę skurczybyka... masz jakąś igłę?

– W aucie w schowku mam przybornik do szycia - Nina podała mu kluczyki, sycząc znowu z bólu - Szary Hyundai i20.

Po chwili Mateusz był już z powrotem, a Nina siedziała na szafce kuchennej z palcem w górze. Krew już co prawda nie leciała, ale wolała zachować ostrożność. Patrzyła z lekkim osłupieniem, jak Mika dezynfekuje igłę mydłem antybakteryjnym i z precyzją godną chirurga zabiera się za usunięcie kawałka szkła z jej palca. Sama potrzebowałaby do tego zapewne lupy, ale oczy młodziutkiego siatkarza dały sobie radę przy ostrym kuchennym świetle.

– No i już - owinął dookoła rany pasek ręcznika kuchennego i uśmiechnął się do brunetki. Ból po chwili zniknął i czuła już tylko pieczenie mydła z etanolem - Dlaczego nie zmywasz w rękawiczkach?

– Zostało tylko kilka rzeczy, nie chciałam już ich moczyć... - Nina była zdziwiona tym, że pod wpływem tej przypadkowej sytuacji, ukryty temperament Miki uwolnił się.

– W kuchni trzeba dmuchać na zimne!

– Okej, okej, spokojnie... zazwyczaj uważam. Dziękuję za pomoc - Nina zeskoczyła z blatu i już zaczęła się zabierać za resztę naczyń, kiedy Mateusz zastawił jej drogę.

– Moja mama jest kucharką... przepraszam, że się uniosłem, ale nigdy nie lubiłem, kiedy robiła sobie w kuchni krzywdę przez taką... lekkomyślność. Dokończę za ciebie, usiądź.

Spiorunowana zachowaniem Mateusza, nawet nie protestowała, tylko usiadła przy stoliku i uśmiechała się z błogością, patrząc na jego długie ciało pochylone nad zlewem, który wydawał się malutki przy jego gabarytach.

Najciszej jak mogła wyciągnęła z torebki telefon.

NINA: Chyba wiszę ci butelkę czegoś dobrego ;)

KŁOS: :D jeszcze tej wiosny, Mikuś z Niną będzie radosny, ha!

NINA: Mogłeś sobie to podarować, Szekspirze.

 *******************************************************************

*Buenos Aires, oryginalny lokal w Bełchatowie. Polecam! Pyszna i tania pina colada. I siatkarze też tam bywają.

Bardzo chciałam postnąć notkę wcześniej, ale ostatni tydzień był tak zabiegany, że nie miałam kompletnie czasu na nic. Obiecuję również, że nadrobię wszelakie zaległości na Waszych blogach w ciągu tego weekendu.
Pochwalę się, że zdałam egzamin na prawo jazdy i teraz jestem świeżo upieczonym kierowcą! Teraz już zostaje mi tylko systematyczna nauka do zbliżającego się końca semestru i nadciągającą maturą, bez biegania na jazdy czy wkuwania kodeksu, dlatego będę miała więcej czasu, by poświęcić go Wam, drodzy czytelnicy.

Rozdział IV być może nie jest pełen emocji czy porywających akcji, ale przecież nie zawsze dzieją się różne rzeczy, prawda?

Jak widzicie, Ania umówiła się z Pawłem.... czy wyjdzie z tego coś więcej czy tylko przyjacielskie spotkanie nad kawałkiem ciastka? No i gdzie w tym wszystkim jest Andrzej?

Czy Paulina poczuje coś więcej do Buszka, czy może jednak jej serce pozostanie przy zajętym Możdżonku?

Czy Nina w końcu zawróci w głowie Mateuszowi?

Czy Nat przyzna się w końcu do swojej nie do końca platonicznej fascynacji Stefanem? Czy będzie z tego skandaliczny romans?

Czekam na Wasze komentarze. Również chciałabym podziękować, że jesteście, że czytacie i komentujecie. To naprawdę miłe. Tak samo, jak 10 obserwujących czy ponad 3000 wejść! Jesteście EMEJZING :)