ROZDZIAŁ VII

Dwa pierwsze sety wpadły im lekko, ale w trzecim Chorwaci obudzili się i niestety, stracili szansę na szybkie zakończenie meczu. Teraz szli łeb w łeb, ale dwie ostatnie akcje należały do niego. Nie lubił zagrywać, gdy tracili jeden punkt do przeciwnika, a w jego serwie tkwiła nadzieja drużyny i kibiców. Zrobił to najmocniej, jak mógł. Idealny as serwisowy!

Wyrównali wynik. Radość, która wybuchła, rozbudziła znowu jego apetyt. Kolejny serw, niestety prosto w siatkę po ich stronie. Pochylił głowę, koledzy poklepali go po plecach. Frustracja wywołała w nim gniew. Bezbłędny blok. Przestał liczyć punkty, słyszał tylko kolegów z drużyny, widział tylko piłkę, którą miał celować tam, gdzie Chorwaci nie byli w stanie jej odebrać.

Nie wiadomo kiedy, nagle wszyscy zbiegają się i radośnie tańczą w kółku.

Wygrali! Udało się. Pokazali im, że mają w sobie to coś, potencjał.

Podziękowali przeciwnej drużynie za dobry mecz i zaczęła się druga fala radości, zdjęć z krzyczącymi z wdzięczności fanami. Przecierał tylko spocone ciało ręcznikiem i uśmiechał się do wszystkich. Przybijał niezliczone piątki, wygłupiał się z chłopakami.

Całe napięcie opuściło go, czuł w końcu, że może zluzować. Jeśli miał jeszcze kilka godzin temu wątpliwości co do tego,  czy dobrze postąpił, teraz nie żałował swojej decyzji.

Rozejrzał się po Spodku, wszyscy powoli zbierali się do szatni.

Nie mógł już doczekać się zrzucenia z siebie przepoconego stroju z numerem 10. Uśmiechał się po drodze do mijanych ludzi i fotografów. Gdy zobaczył na swojej drodze Stephane'a, uścisnął go mocno, po męsku.

– Dobri mecz chłopaci, dobri! - trener radośnie śmiał się w uścisku Wlazłego - Do łazienka biegaj, bo śmierdzi okropni!

Mariusz dał mu kuksańca i radosnym krokiem poszedł w stronę szatni.

Nie udało im się, co prawda, wyrwać na piwo do Browariatu, ale mimo wszystko, wieczór zapowiadał się dobrze. Nat, za plecami całej drużyny, wynajęła vip room w najbardziej ekskluzywnym klubie na Śląsku. Okazja niby błaha, ale podciągnęli to pod zbliżające się szybkimi krokami urodziny Igły. W tej chwili zazdrościła trochę przyjaciółce, która zabrała na ten wyjazd sukienkę.

Zrezygnowana, w końcu wrzuciła swoje ubrania do hotelowej szafy i usiadła na łóżku.

– Kurde, pierwszy raz widzę, żebyś tak przejmowała się ciuchami... - Nat wychyliła głowę zza swojego tabletu - Jest ciepło, załóż te czarne szorty.

– Nieeeee... Ile mamy czasu?

– Ile tylko chcesz, to nie jest spotkanie biznesowe – blondynka zaśmiała się i zaczęła intensywnie czegoś szukać w internecie - Dobra, przecież mamy stąd niedaleko do Galerii Katowickiej. Zbieraj tyłek, wybierzemy coś!

– Dobra, tylko spytam jeszcze dziewczyn, może też potrzebują zakupów... w ogóle, mogłaś nas ostrzec, że chcesz robić taką imprezę.

– Kiedy ja dopiero wpadłam na to dzisiaj rano – Nat wyszczerzyła się i szybko zgarnęła telefon i portfel do małej torebeczki - To idziemy?

Ania kiwnęła głową. Po drodze spotkały też Paulinę i Ninę, które, co nie było zaskoczeniem, również nie posiadały niczego na takie wyjście. Dziewczynie ulżyło, kiedy okazało się, że ma do czynienia ze zdecydowanymi osobami. Każda z nich miała kilka ulubionych sklepów i dobrze wiedziała, czego szuka. Ania pierwsze kroki skierowała do Mohito, który zawsze miło jej się kojarzył

Od razu wpadła jej w oko czarna sukienka z łączonych materiałów. Była dość elegancka, ale przy tym wyglądała, jakby była po prostu skórzaną spódnicą z luźną bluzką. Pasowała  jak ulał, a na dodatek miała ze sobą czarne wiązane botki, które były wygodne i z pewnością współgrały ze strojem.

Tam też Paulina zakupiła swoją sukienkę ozdobioną ćwiekami, do niej planowała założyć swoje ulubione buty na słupkach, także najeżone ćwiekami. W takim stylu czuła się sobą. Przechodząc koło małego sklepiku MAC, kupiła czerwony matowy błyszczyk, na który czaiła się od kilku miesięcy.

– A włosy upnę na górze...

– Nooo, tak drapieżnie! Jak jakaś Shazza... - Nat zaśmiała się i poklepała ją po plecach.

 Nina przebiegła jak tornado przez Mango i wyłamując się z dotychczasowych wyborów koleżanek, postawiła na lekką sukienkę w kolorze navy. Postanowiła zaszaleć i dokupiła jeszcze beżowe czółenka na dosyć wysokiej szpilce. Ania aż zagwizdała na widok jej butów i życzyła powodzenia na parkiecie.

Nat przez moment zastanawiała się nad kupnem ciemnoróżowej sukienki z odważnym zameczkiem z przodu, jednak postanowiła pozostać przy tej, którą przywiozła ze sobą. W końcu jeszcze nie miała okazji jej założyć. Była to czarna, a jakże, sukienka z  Sisley'a z lekko wypukłymi wzorami rodem z gotyckiej tapety. Do tego, podobnie jak Nina, miała zamiar założyć czarne czółenka na szpilce.

W końcu zadowolone z siebie wróciły do hotelu i zaczęły przygotowywać się do wyjścia. W hotelu było niesamowicie cicho, więc zawodnicy zapewne albo brali kąpiele, albo już szykowali się do wyruszenia do klubu.

 *** 

Z lampką szampana stała przy barze i poruszała nieco w rytm nowego przeboju Avici'ego. W odróżnieniu od pozostałych dziewczyn, nie była jeszcze na tyle wstawiona, żeby rzucić się na parkiet. Szampan nie smakował jej za bardzo, był stanowczo zbyt wytrawny. Wypiła prawie cały kieliszek za jednym razem i odwróciła się do barmana. Tym razem wybrała piwo i poszukała wolnego miejsca na jednej z kanap w ich vip room'ie.

Los chciał, że akurat obok Zatiego nie siedział nikt, więc z nieśmiałym uśmiechem zajęła wolne miejsce i postawiła swoje piwo obok jego kufla. Już otwierała usta, żeby zacząć rozmowę, kiedy usłyszała za sobą głos Andrzeja.

– Dobrze, że mamy otwarty bar i te opaski. Nie będę musiał jeszcze wydawać majątku na twoje piwo – Wrona, śmiejąc się, usiadł na oparciu ich kanapy.

– Przyznaję, tym razem ci się udało... - Ania odwróciła się do Zatiego, który uniósł swoje piwo w górę.

– No to co, za zwycięstwo?

– Za zwycięstwo! - Ania i Andrzej chórem odpowiedzieli i cała trójka radośnie stuknęła się kuflami.

– No, to może chociaż pójdziesz na parkiet, skoro nie mogę dla ciebie otworzyć portfela? - Wrona wyciągnął swoją długą rękę na oparciu, zaraz za plecami dziewczyny. Ta jednak wskazała swoje piwo.

– Dla mnie za wcześnie na wygibasy, ale baw się dobrze.

Wyraźnie zawiedziony, wstał i poszedł ze swoim piwem do stolika, przy którym siedział Kłos, Włodi i jakieś trzy dziewczyny, w tym jakaś dziennikarka i jej dwie przyjaciółki, modelki.

Ania wzięła duży łyk zimnego piwa i spojrzała w dal, na ścianę wyłożoną małymi lusterkami, która na myśl przywodziła jej kulę dyskotekową.

– Chyba na jakiś czas będziesz mogła zapomnieć o dziennikarskich hienach?

– Spisaliście się na piątkę z plusem. Teraz jedziemy do Spały, więc będą żyć tym wynikiem 3:1 przez tydzień, a kiedy wrócimy, będziemy mieć czysty start.

– Cieszę się, że mogłem pomóc – Zati położył jedną rękę na lewej stronie klatki piersiowej i ukłonił się nonszalancko - Jakoś tak nie mogłem się zebrać, żeby do ciebie napisać po piątku, sorry. Ból głowy minął mi dopiero wieczorem... coś było nie tak z tym drinkiem, czy to ja jestem taki słaby?

Ania zaśmiała się cicho i pokręciła głową.

– No cóż, pozwoliłam sobie poprosić kelnera o podwójne mojito, musiałeś pomylić szklanki... - blondynka zrobiła niewinną minę, a Zati chwycił się za głowę.

– Masz chyba głowę i żołądek ze stali...

– Ze Śląska jestem, tak już mamy – Ania wzruszyła ramionami i pociągnęła kolejny łyk piwa - Kac, to dla mnie nieistniejący mit, a przynajmniej dopóki nie wymieszam 5 rodzajów alkoholu.

– Chyba za mało ćwiczę.

– I dobrze, zresztą teraz powinieneś ćwiczyć tylko w jednym kierunku – dziewczyna uniosła jedną brew.

– Do Harlem Shake'a? - Zati uśmiechnął się szeroko i dokończył swoje piwo. Wstając, chciał zamaszyście sięgnąć po swój kufel, ale zamiast tego strącił do połowy pełną szklankę Ani. Dziewczyna z uniesionymi rękami czuła, jak zimne piwo leje jej się po kolanach, udach i w dół po jej gołych nogach. Zacisnęła mocno oczy, nie chciała krzyczeć na Zatiego.

Zanim zdążyła zareagować, Paweł, jakimś cudem, stał już przy niej ze stosem papierowych ręczników. Westchnęła, wypuszczając z siebie powietrze i pokręciła tylko głową, odbierając od niego cienkie, jak papier toaletowy z biedronki, zielone ręczniki. Zati chciał jej pomóc, ale gdy zaczął wycierać sukienkę na jej udach, spiorunowała go wzrokiem.

– Nie chciałem...

– Nic się nie stało, najwyżej będę śmierdzieć piwskiem i nikogo nie zaciągnę do hotelu – Ania starała się zażartować, ale kiedy poczuła, że dłonie kleją się od piwa, chciała wyjść i iść do domu. Nie tak sobie to planowała.

– Po co miałabyś kogokolwiek... - Zati zauważył, jak dziewczyna wysoko unosi brwi w zdziwieniu - Ja chętnie cię odprowadzę...

Blondynka wywróciła oczami. Myślała, że to Mika należy do najmniej bystrych ludzi w te klocki, ale Zati nie był lepszy. A na pewno w tej chwili.

Wrzuciła zużyte ręczniki do kosza i spojrzała wymownie na stolik. Paweł zaraz wrócił z dwoma piwami, a ona wzięła jeden kufel, po czym chwyciła go za łokieć i pociągnęła za sobą.

– Albo pójdę teraz tańczyć, albo będę musiała cię uderzyć... - Zati spojrzał na nią zlękniony, ale podążył za nią po schodach.

Właśnie zaczęło się „When the fire starts to burn” Disclosure, więc zahipnotyzowany Paweł patrzył na jej biodra. Alkohol w jego krwi zdecydowanie zaczął znowu działać. Na wąskich schodach było trochę ludzi, ale nikomu przecież nie będzie przeszkadzało...

Ania odwróciła się i zniecierpliwiona, pociągnęła go za rękę. Nie przepadała za tańczeniem, ale chciała wyładować stres. Wychyliła szybko trochę piwa i zarzucając obie ręce na szyję libero, zaczęła oddawać się muzyce. Przysuwając swój policzek do szorstkiego policzka Zatiego, najpierw zaśmiała mu się do ucha, po czym krzyknęła.

– Ale wrócić możemy razem!

***

Nie wiedziała nawet kiedy, znalazła się w sali pogrążonej w półmroku. Było tu z pięć stolików do bilarda, dwa do pokera, ruletka, a nawet jakiś pinball. Stała, opierając się jedną ręką o stół bilardowy, a w drugiej trzymała kolejną szklankę Jacka Danielsa. Przegrała dwie ostatnie potyczki, dlatego teraz przyglądała się grze Buszka i Zagumnego.

Stukające o siebie bile zdawały się przyspieszać, a mimo to, dwaj siatkarze ze spokojem obchodzili stolik dookoła. Rafał wziął od niej whisky i upił łyk. Mrugnął do niej i zaraz po tym wbił ostatnią bilę do łuzy. Podniósł ręce, dumny z wygranej nad starszym kolegą. Guma tylko prychnął.

– Dawałem ci fory, nie ciesz się tak... to może poker?

– Stary, daj spokój... muszę się czegoś napić – Buszek odłożył kijek, a Zagumny poszedł szukać innego partnera do gry.

– Nigdy... więcej... nie pij mojej whisky... - Paulina wysunęła wskazujący palec prosto w czubek nosa Rafała. Szklankę z JD przytulała do swojej piersi. Śmiech Buszka wydostał się przez nos.

– Chodź, w barze jeszcze trochę go mają – siatkarz machnął do niej i skierowali się do wyjścia.

Przechodzili obok, zdecydowanie za głośnego w jej mniemaniu, parkietu, na którym wywijali już prawie wszyscy, łącznie z Antigą. Paulina poklepała Buszka po ramieniu i wskazała ten przerażający dla niej widok. Francuzowi zdecydowanie brakowało przeszkolenia w nowoczesnych tańcach. Ruszał się trochę jak wyjęty z lat 80, ale jego partnerce w tańcu to nie przeszkadzało.

– Coooooo...?

– Co? - zniecierpliwiony już trochę Rafał odwrócił się znowu do Pauliny.

– A, bo wydawało mi się, że Stephane tańczy z Nat... ale idźmy do tego baru!

Buszek uśmiechnął się i chwycił ją za przedramię, aby nie zgubić się w tłumie, który zebrał się pod schodami. Najwyraźniej w końcu ludzie ich dostrzegli i zaczęli dobijać się do kilku sławniejszych twarzy po zdjęcia. Na szczęście udało im się przepchnąć obok.

Paulina usiadła na krzesełku, a siatkarz poszedł zamówić „swój specjał”. W końcu wrócił z dwiema szklankami żółtego, lekko mętnego drinka z dziwną pianką na górze.

– Co to, do cholery, jest?

– Spróbuj – Buszek uśmiechnął się tajemniczo i wypił pierwszy łyk.

Dziewczyna niepewnie powąchała trzymany alkohol.

– Limonka... ale coś tu śmierdzi... jajko? - odsunęła się od szklanki, ale postanowiła spróbować tego dziwnego  czegoś. - Dobre to!

– Pisco sour. Lepiej być nie może.

– Może, może... - Paulina napiła się kolejnego łyka i była coraz bardziej przekonana do tego całego Pisco. Mniej, co do tego, że bezkarnie może tyle mieszać różnych alkoholi.

Popijali kwaśny alkohol w milczeniu, obserwując ludzi. Brunetka zerkała od czasu do czasu na Rafała. Wyglądał zdecydowanie za dobrze w czarnej koszuli z podwiniętymi rękawami.

Tylko te włosy...

– Mogę ci coś zrobić z tymi włosami? - siatkarz uderzył się dłonią w czoło, słysząc jej pytanie.

– A rób co chcesz, przestaniecie mnie wszyscy wkurzać – widząc reakcję fizjoterapeutki, nie mógł się nie roześmiać. Wyglądała na bardziej zadowoloną niż oni po wygranym meczu.

– Ale zróbmy to dzisiaj! Wszyscy będą się dziwić. Proszę, proszę!

Buszek zaczął kiwać głową w geście totalnej kapitulacji. Paulina zaś wzięła go z zaskoczenia i zabrała mu z ręki drinka. Wypiła 2 spore łyki i z pełną satysfakcją, oddała szklankę z powrotem.

– Jesteśmy kwita – uniosła swojego drinka w górę i odwróciła głowę w lewo. Uśmiechnęła się do Możdżonka, który obserwował ich z kanapy.  Wydawał się zamyślony, ale ciężko było w sumie rozszyfrować jego minę przez brodę... i w tym miernym oświetleniu.

– To co, wracamy na dół, żeby pośmiać się z tancerzy? - Buszek wystawił do niej ramię.

– Prowadź.

Odłożyli swoje szklanki i zeszli na parkiet. Chwilę stali obok, patrząc na tłum i wyłapywali znajome twarze. Tak dziwnie patrzyło się na tańczących siatkarzy, zazwyczaj widziała ich w spodenkach lub dresach, spoconych i skupiających siłę na uderzaniu piłki.

Poczuła nagle, że w jej brzuchu zaczyna się dziać źle. Zdążyła poklepać tylko Buszka po ramieniu i ruszyła pędem do łazienki. Po drodze, zdzieliła łokciem jakąś panienkę, stojącą przed lustrem. W ostatniej chwili dostała się do toalety.

Od razu jej ulżyło... Siedziała chwilę, opierając czoło o zimne kafelki.

– Jakiś dryblas pyta czy żyjesz, o ile o ciebie chodzi, ale zgaduję, że tak. Żadna inna nie rzygała - wypudrowana, czarnowłosa dziewczyna z piwnym brzuchem obrzuciła ją pogardliwym spojrzeniem. Żuła gumę otwierając przy tym usta. Paulina opanowała chęć wytargania panienki za włosy.

Nie miała ochoty odpowiadać. Wypłukała porządnie usta, napiła się wody prosto z kranu i poprawiła makijaż na tyle, na ile mogła. Na szczęście miała jeszcze w kieszeni gumy do żucia, choć oddałaby teraz wszystko za szczoteczkę do zębów...

Wyszła z łazienki, a Buszek od razu chwycił jej ramiona i mocno potrząsnął.

– Wszystko dobrze? Może już pójdziemy do hotelu? Spacer dobrze ci zrobi, zimne powietrze, świeże...

Paulina skrzywiła się, ale wiedziała, że pozostanie w klubie skończy się tym, że uśnie na kanapie. Wolała otrzeźwieć choć trochę w drodze do hotelu. Buszek nie wiadomo kiedy, znalazł jej kopertówkę i lekki żakiet, w którym przyszła.

 ***

Śmiała sie do siebie,  patrząc w lustro klubowej łazienki. Umyła ręce i poprawiła swoje krótkie włosy, które ułożyła w irokeza. Czerwona szminka dodawała jej pazura.

Stephane tańczył z nią od ponad godziny, a ona nie mogła wyjść z podziwu, że można tak tańczyć do klubowej muzyki. Wiedziała, że ludzie się na nich gapią, a pewnie połowa z nich już doszła do tego na kogo patrzą. Tym większą satysfakcję miała z zaistniałej sytuacji.

Zrobiła sobie jeszcze selfie w lustrze i od razu wrzuciła na instagrama. Śmiejąc się pod nosem, wpisywała hasztagi.

– #Volleyfamily, #party, #vip... - jakaś dziewczyna skrzywiła się, widząc mówiącą do siebie Nat.

Wypiła już sporo drinków, ale prawie wszystko wytańczyła. Wiedziała, że następna taka okazja może się przydarzyć dopiero po mistrzostwach, dlatego nie chciała stawiać sobie ograniczeń.

– Ograniczenia i limity... nieinteresująmnie! - wyszczerzyła się do dziewczyny, opuszczającej łazienkę i sama w końcu zaczęła wychodzić.

Usłyszała powiadomienie. Spojrzała na ekran telefonu. Komentarze na instagramie sypały się lawinowo. Było wiele „zazdro” i tym podobnych.

Fit-banana-volley: „Ta jasne, może jeszcze powiesz, że znasz naszych siatkarzy gruby waleniu #loser”

Nat wypuściła głośno powietrze i wyszła z łazienki, z impetem zamykając za sobą drzwi. Nie patyczkując się z nikim, wbiegła po schodach do vip room'u i przyciągnęła do siebie Kłosa.

– Seeelfieee! - zrobiła głupkowate zdjęcie i podziękowała Karolowi, dając ma całusa w policzek. Ten zaśmiał się radośnie i dał jej łyka swojego piwa.

– Czym sobie zasłużyłem?

– Świat jest ci wdzięczny, jedną głupią gimbusiarę mniej! - przybili sobie piąteczki, a Nat wzięła się za wrzucanie zdjęcia, ze specjalną dedykacją dla „bananki”.

Nadal zapatrzona w ekran telefonu, zaczęła powoli schodzić po schodach. Ktoś do niej coś mówił, ale była zbyt zajęta pisaniem. W końcu, na ostatnim schodku poczuła, że jej but się ślizga, a ona leci w dół. Upadła tak niefortunnie, że obcas złamał się i dyndał mizernie z czółenka. Jej samej, na szczęście, nic się nie stało. No, może poza obitym tyłkiem.

Jakiś facet pomógł jej się pozbierać, oddał też telefon. Tutaj także jej się poszczęściło, ekran był cały. Pokuśtykała na bok, do baru i zamówiła kieliszek tequili. Ktoś poklepał ją po ramieniu.

– Nic ci się nie stało? - Nat nie odwracając się, pokazała buta, którego ściągnęła i trzymała na kolanach. Dopiero znajomy śmiech sprawił, że zwróciła uwagę na rozmówcę.

– Kubi, nie śmiej się! One kosztowały...

– Domyślam się, że kosztowały – Michał pokiwał ze zrozumieniem głową i kiwnął na barmana, prosząc o to samo, co zamówiła blondynka - A ile będzie cię kosztować taksówka?

– Pójdę boso.

– Stephane na pewno na to nie pozwoli – Kubiak uniósł brew i podał jej kieliszek z tequilą i kawałek limonki. Patrząc na jej rosnącą wściekłość, powoli zwilżył swoją dłoń i posypał solą. Podając solniczkę, chwycił ją za rękę i spojrzał wymownie - Mam to zrobić za ciebie?

Nat wyrwała dłoń z jego uścisku i zajęła się sobą. Mimo to, stuknęli się, wciąż mierząc wzrokiem. Dzik z lekkim uśmiechem, ona próbując zachować powagę.

– Odprowadź mnie zatem, skoro tak bardzo przeszkadza ci to, że mogłabym jechać taksówką... - odstawiła gwałtownie kieliszek i wstała, zrzucając szpilkę na podłogę. Kubiak podniósł popsutego buta i westchnął.

– Chyba nie mam wyjścia. Będzie jak za dawnych lat.

Blondynka od razu przypomniała sobie, że to Michał odprowadził ją, kuśtykającą po skręceniu kostki, przez cały las, który dzielił ich miasteczko od boiska do siatkówki w pobliskiej szkole. Spędzali tam całe popołudnia, a wtedy Kurek oczywiście musiał zostać dłużej z kolegami. Kubiak zabrał ją na prześwietlenie.

"Gdzie ja miałam wtedy oczy?"

– To jeszcze na drugą nóżkę? - Nat uśmiechnęła się, pokazując na puste kieliszki. Kubiak otworzył szerzej oczy ze zdziwienia.

– Rozumiem, że mam cię nieść? Bo jeśli wypijesz jeszcze jednego...

– Cicho bądź. Jeszcze raz to samo! - krzyknęła zwycięsko do barmana.

Kiedy otrzymali swoje zestawy, Nat odzyskała humor i bez ostrzeżenia pociągnęła Dzika za rękę, zostawiając na wierzchu dłoni mokrego całusa. Widząc jego niezadowoloną minę, ucieszyła się jeszcze bardziej i zanim zdążył się odegrać, wypiła swoją tequilę.

– No, to w drogę. Tylko zamelduję się u Ani.

Kubiak kiwnął i został na swoim miejscu, z jej butem w ręku. Wyglądał przezabawnie, a ona miała nadzieję pogadać z nim w końcu bez zbędnych nerwów.

 ***

Od nieustającego tańczenia i ogólnych wygłupów zaschło jej w końcu w gardle. Pomyślała też, że powinna jak najszybciej wrócić do regularnych treningów, bo uda bolały ją po zaledwie godzinie na parkiecie. W końcu wyciągnęła swojego towarzysza z tłumu i wzięła z baru szklankę zimnej wody.

– To co, do ice baru? - spojrzała z nadzieją w jego czekoladowe oczy i uśmiechnęła się, kiedy siatkarz przytaknął.

– Przyda mi się trochę... rozluźnienia.

– I tak dobrze ci idzie – dziewczyna ruszyła pewnym krokiem w stronę schodów, prowadzących na dół.

Założyli śmieszne kurtki głównego sponsora wódki i weszli do lodowatego pomieszczenia. W sumie najgorsze było w nich to, że nie były dostosowane do potrzeb ponad dwumetrowych siatkarzy. Mika wyglądał  w niej, jak w kurtce młodszego brata.

Usiedli przy barze pokrytym lodem i poprosili o zestaw ośmiu shotów o różnych zabawnych nazwach. Kiedy już każde z nich wypiło po 4 kolorowe mini-drinki, wyszli z tego lodowatego pomieszczenia i usiedli w sali wypoczynkowej, gdzie o tej porze było mało ludzi. Większość rozmawiała ciszej lub głośniej.

Rozłożyli się na kanapie o dziwnym kształcie. Nina ułożyła wygodnie obolałe nogi i spojrzała na ewidentnie zmęczonego Mateusza.

– Tak się zastanawiałam kim chciałbyś zostać, gdybyś nie był siatkarzem... sanitariuszem? Gwiazdą rocka? - uśmiechnęła się, patrząc na jego zamyśloną twarz.

– Właściwie to sporo gram na gitarze – Mika wzruszył ramionami, bo Nina aż podniosła się z wrażenia - Chciałem z kumplami założyć zespół... gdyby to nie wypaliło.

– Hm, zawsze możesz grać, jak przejdziesz na sportową emeryturę. Hautameki, ten skoczek, chyba miał zespół jeszcze kiedy skakał. A może on dalej skacze?

– Średnio się interesuję.

– Gdzie w ogóle grasz teraz? Jak skończą się mistrzostwa... - brunetka zaczynała się denerwować, że ich rozmowa znowu brzmi jak wywiad, ale Mikuś już taki był.

– W Gdańsku. Co ty będziesz robić po wrześniu?

– Jeśli nie będę już potrzebna, odłożę trochę pieniędzy na jeszcze jeden kurs. Może znowu we Włoszech...

– Lubisz tak daleko wyjeżdżać?

– Uwielbiam! Nowe miejsca, nowi ludzie!

– Dla mnie sezon we Francji to był jakiś koszmar... - Nina otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia - Szczególnie, że nie mogłem spotkać się z dziewczyną.

– Z kim?

– No, z moją dziewczyną.

– Jaką dziewczyną? - brunetka wstała szybko z kanapy. Poczuła to znienawidzone ukłucie w żołądku i szybsze, nerwowe bicie serca. Patrzyła w jego twarz, na której malowało się zdziwienie - Przecież... dostawiałeś się do mnie. Dzisiaj... pół godziny temu wywijałeś ze mną jak jakiś pieprzony Patrick Swayze!

– Ja tylko chciałem się dobrze bawić. Jesteś naprawdę świetną przyjaciółką i... fajnie się razem można powygłupiać.

Nina schowała twarz w jedną dłoń, w drugiej ściskała mocno swój telefon. Chciała zapaść się pod ziemię. Wszyscy zgodnie stwierdzili jakiś czas temu, że skoro Mika o nikim nie wspomina, to na pewno jest wolny.

– Byłeś po prostu... miły? - brunetka zachwiała się trochę i stanęła ze skrzyżowanymi nogami - Co za idiotka...

– Gdzie idziesz?

 Zepchnęła jego dłoń ze swojej ręki i wyszła, gdzie uderzyła w nią fala głębokich basowych dźwięków. Miała jeden cel, bar. Z dala od Miki, z dala od wszystkich, którzy po cichu „dopingowali” jej starania. Czuła, że wszystkie jej wysiłki poszły na marne.

No jasne, zyskała przyjaciela, znowu. Jej irytacja sięgnęła zenitu, kiedy na drodze zobaczyła jakąś długonogą blondynkę obściskującą się z Fabianem. Miała ochotę powybijać wszystkie dziewczyny w klubie. Skoro jej się nie udało, to czemu komukolwiek miało się udać?

Usiadła w vip room'ie siatkarzy, którzy pustoszał coraz bardziej. Schowała twarz w dłoniach i oddychała głęboko. Ktoś postawił przed nią tackę z shotami. Spojrzała w górę i zobaczyła zaniepokojonego Winiarskiego.

- Dzieci, co z wami jest? No już, weź trochę lekarstwa – wyszczerzył się i usiadł obok niej, podając kieliszek. Stuknął się z Niną, która wyraźnie miała opory przed kolejną dawką alkoholu. Nie miała nawet okazji przepić ostatniej porcji wodą. W końcu wzruszyła ramionami i przechyliła wódkę prosto w gardło. Od razu w jej ręce znalazł się sok, którym zapiła palące okropieństwo.

Po drugiej stronie usiadł, chwiejący się na nogach, kolega Karola, a sam Kłos przysiadł na stole, patrząc wyczekująco. Nie wyglądał dobrze, jego oczy zrobiły się małe, a na twarzy widniał głupkowaty uśmiech.

– Jaka jest twoja historia? - Włodi starał się skupić na niej wzrok. Podsunął jej kolejny kieliszek i szklankę ze sokiem.

– Po co ja się w ogóle staram? I tak wszyscy wolicie zimne suki, które wami gardzą.

– Ho, hoooo... no nieźle! - Winiar poprawił się i spojrzał na dziewczynę, czekając na rozwinięcie myśli. Wiedział, że wpadł jej w oko Mika, ale nie pomyślał, że tak szybko wszystko się posypie.

– Mógłbym to sam powiedzieć o was – Kłos czknął i wypili jeszcze jedną kolejkę  - Ale masz rację, weź go na dystans, a sam przyleci. Jesteśmy tacy żałośni...

Włodi i Winiar zgodnie pokiwali głowami i spojrzeli na puste kieliszki. Wydawało im się, że  alkoholu starczy na dłużej. Michał uniósł nagle jej obie ręce w górę i poruszał nimi w boki, do przodu, do tyłu śpiewając przy tym zachrypniętym od alkoholu i głośnych rozmów, głosem

- I knew you were trouble when you walked in!!!!! Aaaaaa, aaaaa trouble, trouble!!!

– We are never ever ever getting back together – Kłos wczuł się w nieudolny śpiew, a Nina prawie wpadła ze śmiechu pod stół.

– To nie ta piosenka! Popsułeś wszystko – Winiar obrażony wstał od stołu i przesiadł się do stolika zajmowanego przez Igłę i Stephane'a.

Nina opanowała w końcu śmiech i dopiła resztkę soku. Nagle zauważyła, że coś jest nie tak. Kłos zniknął z pola widzenia, a na swoim prawym ramieniu czuła lekki ciężar. Westchnęła i spojrzała na Wojtka, spodziewając się zobaczyć jego śpiącą twarz. Ten co prawda nie spał, lecz uśmiechał się do niej głupkowato.

– Kto potrzebuje Mikusia, kiedy Włodi jest obok? - chłopak wyszczerzył się jeszcze bardziej.

Nina zmarszczyła brwi w niedowierzaniu. Próbowała z trudem znaleźć w tym dziwnym człowieku jakiś urok, ale dała sobie spokój. Nie była w nastroju na rozglądanie się za kimś innym. Gdy usłyszała dochodzące z sali dźwięki „Bad signal” Hadoukena, poklepała Wojtka po ramieniu.

– Chodź tańczyć...

**********************************************************************************

W trakcie czytania zauważyliście pewnie mały dodatek w postaci rysunków. Są to szkice odpowiadające akcji z danego rozdziału, wykonane w całości przez grotesque-inc. (jej rysunek widzieliście przy okazji rozdziału V). Jak odbieracie taki pomysł?

Pod poprzednią notką dostałam bardzo ciekawy komentarz od Aria Fresca, dotyczący zgodności logicznej z rzeczywistością. Chciałabym się odnieść do tego na większym forum, aby rozwiać wszelkie Wasze wątpliwości - pisanie o siatkówce jest dość trudnym temtem, wymagającym sporej wiedzy, zwłaszcza, gdy chcemy pisać o tym "od kuchni". Kibicuję siatkarzom od lat, ale nie uważam się za speca, dlatego pewnie w moim opowiadaniu pojawią się mniejsze lub większe błędy. Chciałam także zaznaczyć, że wiele faktów czy jakiś sytuacji rzeczywistych zostało nieco zmienionych (lub nawet wymyślonych) na potrzeby tego opowiadania - gdybym trzymała się kurczowo zgodności z faktami, to i Stephane nie miałby asystentki, a i wiele nadchodzących wydarzeń nie miałoby prawa zaistnieć.

Podsumowując, mam nadzieję, że nie przeszkadza Wam takie lekkie odbieganie od rzeczywistości :)

Co do samego rozdziału... chyba trochę się podziało, zwłaszcza jeśli chodzi o Ninę i Mateusza. Czy ktoś spodziewał się takiego obrotu sprawy?

Jak widzicie Zati też nie jest zbyt kumaty, ale alkohol się polał, może odważy się na coś więcej w stosunku do Ani?

Paulinka zdecydowała się ten wieczór spędzić z Rafałem. Czy chłopak zadba o dziewczynę, która wybitnie źle się poczuła? I czy w końcu pozwoli obciąć jej swoje włosy? (chodzi o tę fryzurę Buszka).

No i Nat w końcu będzie miała okazję porozmawiać z Kubiakiem od ich ostatniej rozmowy w saunie, gdzie wyjaśniło się kilka nieporozumień. Czy wypity alkohol ułatwi rozmowę, czy wręcz przeciwnie?

Żeby już więcej Was nie zanudzać, dodam tylko, że w weekend nadrobię wszystkie blogi. W razie pytań zapraszam na twittera lub aska.

A i jeszcze jedno - zawsze odpisuję na Wasze komentarze, które zostawiacie pod notką, więc warto sobie czasem zajrzeć, przeczytać odpowiedź, włączyć się w jakiś dialog. W końcu Wy też współtworzycie tego bloga, jako jego czytelniczki.

Całuję Was gorąco!

E.Lizz