ROZDZIAŁ VI

Trening na takiej hali jaką był Spodek zawsze miał zupełnie inny wymiar. Przedpołudnie spędzili na siłowni, każdy wykonywał swój indywidualny program, wyciskając siódme poty przy podnoszeniu ciężarów. Teraz podbijali piłki, przy 7,5 tysiącach pustych krzesełek. Co prawda kilka z nich było zajętych przez dziennikarzy, zaś fotoreporterzy w swojej strefie pracowali nad cennymi ujęciami z pierwszego treningu drużyny Antigi. Nie brakło też szczęśliwych fanów, którzy w konkursie wymyślonym przez Anię, wygrali wejściówki na tę wyjątkową chwilę.

Michał spojrzał na trenera, który wydawał się zrelaksowany, choć wcześniej zwierzył się, że nieco boi się krytyki. Bo w końcu, co można powiedzieć po obejrzeniu dwugodzinnego mozolnego treningu? O zawodnikach tyle co nic, a o pracy trenera... Czy będzie w ich oczach za ostry czy jednak surowo ocenią go za spoufalanie się z chłopakami?

Ćwicząc blokowanie i atak był wyjątkowo zamyślony, ale odczuwał narastający ból w dole pleców. Nie przejmował się jednak zbytnio tą niedogodnością, grał automatycznie. Wiedział, że powinien dawać z siebie wszystko. W głowie wracała do niego rozmowa z Mariuszem, który powiedział mu, że nawet jeśli zdobędą złoto, nie wróci więcej do reprezentacji. Zgodził się na powrót tylko dlatego, że nie chciał odmówić Stephane'owi. Sam Winiar przystał na propozycję trenera ze względu na przyjaźń, jaka połączyła ich na boisku. Pewien cichy głosik podpowiadał mu także, że przecież można zaryzykować takie rozwiązanie, a nawet jeśli wszystko weźmie w łeb, nikt nie będzie go trzymał na siłę. Nie sprawdzą się, trudno, ale nikt nie będzie im długo wypominał porażki.

Wierzył w Antigę, a im bardziej dziennikarze i „znawcy” obrzucali go błotem, tym mocniej bronił go i chciał podążać za jego decyzjami. Poza tym było inaczej, jakoś tak czuł się bardziej swojsko z obecnym składem.

Na koniec Stephane zafundował im trening wytrzymałościowy, mordercze przebijanie piłki i bieganie. Kiedy popadali na koniec ze zmęczenia, trzymając ręcznik i izotonik w rękach patrzył na dziennikarzy, schodzących powoli do strefy, w której mieli udzielać wywiadów. Odetchnął jeszcze chwilę i zaczął kierować się w stronę szatni, aby po drodze powiedzieć kilka słów na temat treningu i tego, jak zadowolony jest ze współpracy z nowymi trenerami.

 ***

Po dwugodzinnej sesji na siłowni, wzięła prysznic i wracała już do swojego pokoju. Zamiast wjechać windą na 10 piętro, postanowiła zrobić sobie jeszcze spacer schodami na górę. Idąc tak, słyszała jadące po obu stronach windy. Była 21, a życie w hotelu wciąż nie zamierało, nawet zmęczeni siatkarze szwendali się to do sauny, to do baru po wodę, albo siedzieli na korytarzowych kanapach, łapiąc mocniejsze wi-fi.

Miała chwilę, aby przygotować się w końcu do rozmowy z Nat, chciała jej powiedzieć o tym, co zaszło między nią i Zatim. Nawet jeśli był to jednorazowy wyskok po zbyt dużej ilości mojito. Mówiły sobie zawsze o wszystkim, ale dusiła w sobie takie właśnie rzeczy, nie chciała uzewnętrzniać się z jakimiś tam uczuciami, szczególnie, że nie była pewna, co tak naprawdę się działo.

Była za to przekonana, że przyjaciółka zaradzi coś na ten moment zawieszenia, w którym się znalazła po tym niewinnym całusie. Patrząc z boku mogła zobaczyć też więcej. Bała się trochę, że Nat ją wyśmieje, bo mając do wyboru inne reprezentacyjne ciacha, Ania nie była w stanie zebrać myśli przez cały weekend z powodu Pawła. Wszystko leciało jej z rąk, a każda próba napisania banalnego smsa do libero spełzała na kasowaniu coraz tandetniej brzmiących wiadomości. Nie była dobra w te klocki, nie umiała się bawić w kotka i myszkę.

W końcu dotarła na swoje piętro, ruszyła w kierunku pokoju 104, który dzieliła z Nat. Gdy już zbliżała się do drzwi, zobaczyła Andrzeja, który siedział na kanapie z laptopem na kolanach, dosłownie naprzeciwko ich pokoju.

– Co za zbieg okoliczności! Właśnie chciałem do ciebie pisać - Andrzej klasnął entuzjastycznie i wyszczerzył się do blondynki. Ta stanęła przed nim z założonymi rękami.

– No proszę, myślałam, że po takim wycisku będziesz już smacznie spał.

– Nie mogę spać, bo widzisz, mam taki problem... - siatkarz poklepał miejsce obok siebie. Ania usiadła z lekką konsternacją - Włodi wysłał mi taki rebus i zupełnie nie wiem o co może chodzić...

– Włodi spędza ci sen z powiek? To naprawdę straszne, ktoś powinien go nauczyć moresu! - blondynka pokręciła głową z udawanym niedowierzaniem. - „Krzycz Trybson”...

Ania poklepała Wronę po plecach i wyciągnęła się na kanapie. Siatkarz mruknął i odpisał kumplowi. Nie chciała zaglądać mu przez ramię, ale przypadkiem zobaczyła fragment wiadomość od Wojtka.

„...nie czekaj, aż ci ją któryś sprzed nosa sprzątnie!”

Blondynka odwróciła się w przeciwną stronę i spojrzała na sufit, udając, że bardzo ją interesuje. Wrona odchrząknął nerwowo.

– Włodi cię pozdrawia – Ania kiwnęła głową i już zabierała się do wstania z kanapy. - Właściwie to jesteś bardzo śpiąca?

–  Zależy co chcesz zaproponować...

– Spacer? Chyba trochę nuda. Film? Za późno... - dziewczyna powstrzymała głośne westchnięcie. Chyba zaczynała się domyślać dlaczego Wrona, mimo wyśmienitego poczucia humoru i jeszcze bardziej udanej twarzy, nie mógł sobie znaleźć drugiej połówki.

– Może pobiegamy po schodach na dół i do góry? Lepiej się wyśpij, już wystarczy, że obiecałeś mi piwo po meczu – Ania rozmarzyła się teatralnie.

– Jeśli przegramy, to ty będziesz musiała mi kupić piwo, na pocieszenie.

– Ja niczego nie muszę, Wronka – blondynka wzruszyła ramionami i zaśmiała się, widząc zawiedzioną minę siatkarza, który aż nie domknął ust ze zdziwienia - Mogę za to chcieć zabrać cię w takim wypadku do mojego ulubionego baru, o ile jeszcze istnieje, i polecić ci najlepsze piwo świata.

– Sami? - Andrzej kiwnął głową w stronę pokoju, który dzieliła z Nat.

– A jak wolisz?

– Szczerze? Wolałbym sam, ale w kupie radośniej – uśmiechnął się nieśmiało.

Ania ziewnęła cicho i poklepała siatkarza po umięśnionym udzie. Cieszyła się, że była już wykąpana, wystarczyło tylko przebrać się do spania. Przed nią całe 7 godzin snu i piękny, nowy dzień pełen pracy.

– Idź ululać Karollo do snu, pewnie już za tobą tęskni. Dobranoc.

Andrzej odpowiedział jej radośnie tym samym i powiódł za nią wzrokiem.

Weszła do pokoju i zobaczyła Nat, która czytała coś na komputerze. Powiesiła na haczyku w łazience ręcznik i przebrała się.

– Co tam ciekawego w internetach?

– Nic w sumie. Twój były wygrał już czwarty wyścig z kolei, Stephane znowu obsmarowany bez powodu... niech już będzie po tym sparingu, przymkną się na trochę ci wszyscy „znawcy”.

– Co poradzisz, wszystkim nie dogodzisz.

– No dobra, gadaj co z tym Zatim – Nat zamknęła kompa i siadła na swoim łóżku. Patrząc wyczekująco, podłączała telefon do ładowarki.

– No, kurde... nie wiem, wypił dwa drinki, pocałował mnie, a teraz...

– CO?! - dziewczyna uśmiechnęła się, a jej brwi uniosły się w zdumieniu.

– No to, to właśnie. Tylko że nie rozmawialiśmy o tym, w ogóle nie rozmawialiśmy od piątku. Jest dziwnie...

– Zrób coś. Zagadaj go jutro na treningu, tak normalnie, o pogodzie pogadaj.

– Liczyłam na bardziej kreatywną radę... - Ania westchnęła i przykryła twarz poduszką - Dlaczego to jest takie bezsensowne i skomplikowane?

– A Wrona?

– Co Wrona?

– On nie jest skomplikowany?

– On jest... Wronką!

– Czyli dalej friendzone. No nic, Zati jest spoko, ma fajny tyłek, dobre serce. Tylko musisz go kopnąć w ten tyłek. Tyle w tym temacie. Przecież nie będziesz czekała pół roku, aż znowu się upije i pocałuje z języczkiem!

– Przestań. Idę spać... zobaczę co będzie jutro – Ania zgasiła światło. Jeszcze długo rozmyślała nad tą sytuacją zanim pogrążyła się głębokim śnie.

 ***

Popijając herbatkę ziołową, siedziała w pokoju z Kłosem, Możdżonkiem i Wlazłym. Każdy z nich robił coś przy swoim laptopie, ale siedzieli razem, bo jakoś tak spontanicznie zeszli się w jednym miejscu. Dokładniej rzecz biorąc spotkali się na dole, w otwartej restauracji, z której każdy wrócił z gorącą herbatą. Paulina miała im pokazać filmiki z wypowiedziami niemieckich siatkarzy na temat ich nadziei na te Mistrzostwa.

W końcu każdy zajął się swoimi sprawami, tylko od czasu do czasu śmiali się z zabawnych artykułów czy zdjęć, które akurat ktoś z nich przeglądał.

Nagle Karol zaczął się histerycznie śmiać i nie był nawet w stanie odwrócić do nich swojego ekranu. Zaciekawiona Paulina wstała i chciała zobaczyć na własne oczy, co tak rozbawiło siatkarza. Gdy stanęła obok, aż ją sparaliżowało. Kłos oglądał właśnie na facebook'u jej stare zdjęcia z liceum, zdjęcia, o których chciałaby zapomnieć. Miała wtedy jakieś 35 kilo więcej, wiecznie naburmuszona w czarnych, potarganych ubraniach, snuła się po szkole. Łzy stanęły jej w oczach.

– No, ale ważny jest postęp. Nieźle, nieźle... - Kłos dalej zaśmiewał się i nie zauważył nawet obecności fizjoterapeutki u swojego boku. Ocknął się dopiero, gdy Możdżonek zatrzasnął jego laptopa bez ceregieli.

– Serio?

Paulina w końcu odzyskała władzę w swoim ciele i wyskoczyła jak oparzona z pokoju. Trzasnęła drzwiami i od razu pobiegła do windy. Chciała jak najszybciej wyjść z tego cholernego hotelu i przejść się. Gdyby to nie był zawodnik, najchętniej zdzieliłaby go w odwecie. Wściekła, czekała na windę, gdy ktoś stanął obok i objął ją ramieniem. Jednym ruchem strąciła rękę. Gorące łzy znalazły w końcu ujście, a ona bez słowa weszła do windy.

Wiedziała, że ktokolwiek to był, podążył za nią. Stała w kącie, nie chciała ocierać łez, ale nie chciała też, żeby ten ktoś widział, jak płacze. W końcu zjechali na sam dół. Mężczyzna przepuścił ją wybiegającą z windy. Dopiero na dworze, kiedy bezradnie stanęła na parkingu hotelowym, spojrzała za siebie.

Marcin stał w odległości 5 kroków od niej, z rękami opartymi na biodrach.

Brunetka pociągnęła nosem i wytarła twarz rękawem bluzy. Wsadziła dłonie do kieszeni i zacisnęła je w pięści. Możdżonek znowu spróbował podejść. Kucnął przed nią i spojrzał na jej zapłakaną twarz z dołu.

– Bezbłędny środkowy, ale taktu chyba mu czasami brak... - Paulina wzruszyła tylko ramionami - Każdy miewał kiepskie chwile w życiu. Może sobie nie potrafisz wyobrazić, ale sam byłem przy kości w podstawówce. Na dodatek wyrosłem tak szybko, że nauczyciele musieli dla mnie ustawiać specjalnie ławki z liceum. Byłem pośmiewiskiem, wielkolud, na dodatek nie sprawdzałem się jako piłkarz.

– Ale nie byłeś tłustym wielorybem w czerni...

– Czy to ważne jak cię nazywali wtedy? Popatrz na siebie, zapracowałaś na swoje ciało, ciągle o nie dbasz. Jesteś zdrowa, szczęśliwa i śliczna...

– Nie mogę spokojnie wspominać liceum, właśnie przez takich jak Karol.

Możdżon odchylił głowę do tyłu i westchnął ciężko. Miał zamiar policzyć się z Kłosem później. Chociaż chłopak był na tyle mądry, że już pewnie zdał sobie sprawę z własnej głupoty i nietaktu.

Wstał i tym razem przygarnął do siebie Paulinę, obraz rozpaczy, która nawet nie protestowała, kiedy schował ją w mocnym uścisku. Wtuliła głowę w jego klatkę piersiową, a ten kołysał nią jak dzieckiem. W prawo, w lewo, w prawo... w końcu zaczęła śmiać się z całej tej sytuacji i odsunęła głowę, żeby spojrzeć brodatemu siatkarzowi w twarz. Marcin opływał w spokój.

– Przepraszam za tę akcję. Powinnam mu dać w twarz i skończyć temat...

– Daj spokój, w takim czasie jak teraz każdemu mogą puścić nerwy – Możdżonek przetarł delikatnie jej policzki, bo z oczu Pauliny jeszcze spływały pojedyncze łzy. Wygładził jej grzywkę i chwycił delikatnie za podbródek - No już, dziewczyno, wracamy na górę. Wyrzucę ich z pokoju i pójdziesz spać.

Brunetka skinęła głową. Wciąż objęta z jednej strony przez siatkarza, ruszyła z nim w stronę hotelu i do windy. Wjeżdżając na 11 piętro oparła się o zimną ścianę. Marcin zachował się, jak starszy brat, którego nigdy nie miała. Choć może gdyby miała brata-obrońcę nigdy nie zmotywowałaby się do pójścia na AWF na przekór wszystkim, którzy robili z niej pośmiewisko w liceum.

Jeszcze przed maturą, do której porządnie się przygotowywała, wzięła się za jazdę na rowerze, ćwiczenie w domu z piłką i skakanką. Nigdy nie zapomni wzroku koleżanek z klasy, kiedy przychodząc po wyniki matury, była już o 15 kg lżejsza. W letniej sukience, z uśmiechem, odebrała wzorowy dyplom i jak gdyby nigdy nic, pochwaliła się swojej przyjaciółce, trochę za głośno, że na fizjoterapii musi złożyć już tylko maturę. Testy fizyczne zdała. Było ciężko, ale dała radę.

Później byłe koleżanki chwaliły ją i lajkowały jej zdjęcia z treningów. Zazdrościły formy, ciekawych wycieczek, jej figury w bikini, bo większość z nich spędziła 5 lat studiów pijąc alkohol i jedząc fast foody. W większości przypadków role się odwróciły.

Dojechali na 11 piętro. Już pewniejsza siebie wyszła z windy i skierowała się do pokoju. Ochłonęła i nie miała zamiaru robić Kłosowi wyrzutów. W pokoju jednak było pusto, świeciła tylko lampka nocna. Możdżonek wszedł za nią i wskazał na jej łóżko.

Leżała na nim karteczka od Karola.

„Zachowałem się jak kawał chu*a. Przepraszam... :( do zobaczenia jutro, z uśmiechem! K.”

Paulina westchnęła i schowała kartkę do kieszeni. Odwróciła się do Marcina, który nadal stał w drzwiach, ze swoim laptopem w ręku. 

– Dzięki... - Możdżon lekko już zmęczony, kiwnął tylko głową - Dobranoc.

– Śpij spokojnie.

– Aaa, zapomniałam spytać jak twój łokieć...

– W sumie to sam o nim zapomniałem. Te plastry to naprawdę świetna sprawa. No, ale idź już spać - Marcin pomachał do niej i wyszedł z pokoju. Niny jeszcze nie było, pewnie utknęła na dole, w kuchni.

Skierowała się do łazienki i wzięła szybki prysznic. Stanęła jeszcze przed lustrem i od razu zrobiło jej się lepiej, kiedy zobaczyła efekt wielu wyrzeczeń i godzin spędzonych na siłowni i rowerze. To jasne, istniały dziewczyny, które nie musiały nawet kiwnąć palcem i były szczupłe, ale nie zamieniłaby się z nimi nigdy. Nie z tym poczuciem satysfakcji.

 *** 

Udawała, że nie podsłuchuje rozmowy Stephane'a z żoną. Siedziała wgapiona w ekran komputera, a na głowie miała swoje wielkie słuchawki. Był to już drugi dzień treningów przed sparingiem, a ona musiała przeanalizować poprzedni mecz Polski z Chorwacją. Cieszyła się, że tak wiele lat spędziła w siatkarskim świecie, bo wyłapywanie błędów i ogarnięcie taktyki Chorwatów było dla niej łatwiejsze.

Oczywiście trener nie wiedział, że w jej słuchawkach nie brzmi żadna muzyka, dlatego rozmawiał bardzo swobodnie. Nie to, że miałaby zrozumieć nagle francuski, po prostu lubiła ten język (szczególnie w wydaniu Stephane'a) i nauczyła się kilku podstawowych zwrotów.

Zdziwiło ją natomiast, że trener nagle podniósł głos i uderzył ręką w ścianę. Podskoczyła na swoim krześle i zaczęła patrzeć z podwojoną uwagą na materiały filmowe.

Stephane położył swój telefon na biurko, przy którym Nat pracowała. Pochylił się nad nią i wskazał na jej słuchawki. Szybko ściągnęła je w dół i spojrzała w oczy trenera.

– Czi to prawda, że Polaci żartują się ze mnie?

– Żartują? Może są jakieś głupie meme na temat siatkarzy, ale to nie ma nic wspólnego z tym, co myślą kibice.

– To znaczi, że Stephanie ma rację? Wczoraj ktoś z telewizje pitał mnie, czi w ogóle jestem poważne. Zaledwo skończiliśmi wigrywać mistrzostwo Skry i bawię się w trener. W ogóle dlaczego Francuz jest trenerem? A czi Anastasi był Polak? Nie.

– Dziennikarze próbują wytrącić cię z równowagi. Nie pytaj, też nie wiem jaki w tym jest sens. Kibice kochają siatkówkę, zawodników i naprawdę wierzą w wasz trenerski duet. Reszta jest sceptyczna, ale udowodnicie im, że się mylą. Jeszcze będą żałować swoich słów.

– Jak można mieć tyle siłę, żebi być dobrim trener i nie przejąć się polskimi dziennikarzy? Sometimes I just want to fucking punch them all! - Stephane w złości przeszedł na angielski i zaczął sypać przekleństwami. Przeczesał nerwowo włosy palcami i wziął głęboki wdech. - No i żona jest wściekli. Chce jechacz z dziećmi do Pariż w lipcu. 

Nat spojrzała na Stephane, który bezsilnie kucnął przy biurku. Nie wyobrażała sobie, że ten silny i wiecznie opanowany mężczyzna może tak bardzo przejmować się dziennikarzami. Przez chwilę wahała się, ale wyciągnęła rękę w stronę trenera, który schował twarz w dłoniach. W geście pocieszenia położyła rękę na jego szerokich plecach i bez słów zaczęła go głaskać.

– Nathalie, ja nie jestem słabi mężczizna. To tylko złi dzień... Dziękuję, że nie pomyśliłasz, że jestem idiota – Nat zmarszczyła brwi, chciała mu wygarnąć, że nie powinien nawet tak myśleć.

Stephane jednak zaskoczył dziewczynę, bo zsunął jej rękę ze swoich pleców i chwycił w obie dłonie. Wciąż kucając odwrócił głowę w jej stronę i uśmiechnął się.

– Masz piękni manicure, francuskie? - Antiga zaśmiał się, a ona odpowiedziała mu tym samym. - Ile jeszcze praci twojego?

– Może godzina, dwie...

– Na ukojenia nerwu! - Stephane puścił delikatnie jej dłoń i skierował się do swojego barku. Wyciągnął butelkę francuskiego wina.

– Wytrawne...? - Nat nie uśmiechało się pić znowu cierpkiego, ciężkiego wina.

– Słiszałem, ty nie lubisz witrawni. To różowi, półsłodki. Dobrze? – trener z satysfakcją obserwował reakcję Nat. Otworzył butelkę szybkimi ruchami i nalał po trochę do dwóch kieliszków. Butelkę zostawił otwartą, aby wino oddychało - Twój zdrowie!

– No, i to się nazywa wino – blondynka z uśmiechem uniosła kieliszek i pociągnęła pierwszy łyk - Naprawdę dobre!

– To z moich domowich stron. Tym bardziej cieszę, że smakuje. Teraz nawet lepiej się pracuje.

Nat musiała przyznać mu rację. Zresztą miała zamiar uwinąć się z tym w godzinę i iść spać. Nie było późno, dochodziła 8 wieczorem, ale ostatnie dni były naprawdę męczące. Poprawiła się na krześle i zaczęła spisywać dalej raport dla trenerów.

Ania pytała ją wcześniej, dlaczego musi to robić akurat w jego pokoju. Nat wzruszyła tylko ramionami i stwierdziła, że skoro daje jej swój komputer do pracy to bardziej komfortowo czuje się z jego właścicielem w pobliżu. Tak naprawdę chciała łączyć przyjemne z pożytecznym. W chwilach, kiedy jej oczy męczyły się, zamiast patrzeć przez okno mogła popatrzeć na Stephane'a zajętego innymi rzeczami.

W takich momentach zazdrościła Stephanii męża. Chociaż nie... bo cóż z tego, że miała męża takiego, jak Stephane, skoro nawet go nie widywała. W sumie zbytnio nie starała się, aby z nim przebywać. Nat na jej miejscu zdecydowanie lepiej zarządzałaby swoim czasem.

Stephane wytrącił ją z pustych rozmyślań, kiedy prawie wsadził swoją głowę w ekran laptopa, na którym pracowała.

– To trzeba szibko kończymy, wtedi jeszcze jedni lampa wina na dobri sen.

Nat zagryzła wargi, żeby powstrzymać śmiech. Gdy Stephane był zmęczony, a jeszcze popijał przy tym wino, jego zdolności językowe zaczynały naprawdę kuleć. Odwrócił się do niej i chwilę wpatrywał się intensywnie w oczy. Instynktownie zwinęła palce u stóp, żeby zniwelować napięcie, jakie wywołało to elektryzujące spojrzenie. Nie zmieniła nawet wyrazu twarzy, miała to wyćwiczone.

– Chiba nie przeszkadzam już – Stephane uśmiechnął się i usiadł na krześle przy mniejszym stoliku.

Nat cicho wypuściła powietrze i założyła z powrotem słuchawki na głowę. Zastanawiało ją, czy Stephane też czuje, że atmosfera między nimi często wybucha takim gorącem, że ledwo może oddychać. Jeszcze trudniejsza była odpowiedź na pytanie ile jeszcze będzie w stanie opierać się swoim instynktom.

 ***

Cieszyła się, że może odetchnąć od gotowania „od a do z” i tylko instruować dwójkę kucharzy, którzy pracowali specjalnie dla reprezentacji. Nie musiała dzięki temu obawiać się o kuchenne zapachy na włosach i ubraniach.

Mimo to, nie czuła się za dobrze. Próbowała zagadywać co jakiś czas Mikę, ale tak, jak wspominał Karol, chłopak był zbyt przejęty treningami i nadchodzącym meczem, że zdawał się nie reagować na jej zawoalowane propozycje. Zawsze planowała zachowywać się względem facetów jak niedostępna księżniczka, a później i tak latała za nimi jak mały piesek.

Nie, ileż można...

Zrezygnowana weszła do windy i wjechała na górę z zupełną pustką w głowie. Kiedy wysiadała, wpadła na Karola, dosłownie wpadła. Przypadkowe uderzenie jego twardego barku w czoło omal nie zwaliło jej z nóg.

– Co ty, Iron-man? - Nina pomasowała bolące miejsce i spojrzała na niego zmęczona.

– O cześć. Tak się chowasz, że prawie zapomniałem, że tutaj jesteś, ha-ha. Poznaj Włodiego, obecnie niszczącego przeciwników na piachu, Włodi to nasza dzielna karmicielka, Nina.

– O, to to jest Nina! - rzeczony Włodi podał jej rękę. 

Uścisnęła jego silną dłoń, a on potrząsnął nią jak w kreskówkach. Popatrzyła w górę, jednym okiem, bo drugie wciąż zaciskała z bólu. Słyszała, że to najlepszy kumpel duetu Kłos i Wrona, ale nie spodziewała się zobaczyć go w Katowicach. Wydawał jej się dziwny, a na dodatek miał zakola.

– Cześć, miło poznać i w ogóle. Coś kombinujecie?

– Tak, obciąć Buszka. Chociaż tym chyba zajmie się Paulina – Kłos wyszczerzył się i wskazał obiema dłońmi na otwierającą się windę, z której wyszła Ania, a za nią Wrona - Czekaliśmy na tych zwycięzców. Przynieśli nam zimniutkie red bulle.

Brunetka aż pisnęła, kiedy poczuła dotyk lodowatej puszki na swoim czole. Wielka dłoń Wojtka trzymała ją jednak za tył głowy i niewiele mogła zdziałać.

– Przecież ja zaraz będę mieć na koncie więcej kontuzji niż wy wszyscy razem wzięci.

– Bo za dużo chodzisz zamyślona, if you know what I mean – Karollo i Wrona wymienili porozumiewawcze spojrzenia - No właśnie, jak tam?

– Jak tam... co? - Ania spojrzała zaciekawiona na dietetyczkę.

– Mi...

– Nic! - Nina pokręciła głową na tyle na ile pozwalało jej „imadło” Włodi.

– Kaaa...tastrofa! - Wrona chwycił się za głowę i zaczął śmiać, widząc rosnącą złość Niny.

– Chyba nie jesteśmy w temacie – Wojtek wymienił z Anią zawiedzione spojrzenia. W końcu odsunął też puszkę energetyka od czoła Niny i przyjrzał mu się z uwagą. - Siniaka z tego nie będzie. Nie będziesz się mogła na insta pożalić, że Karollo cię bije.

– Fejma nie będzie... - Nina udawała zawiedzioną.

– Ta-daaaa! - Wrona wyjął nagle zza pleców swojego selfie-stick'a. - Zróbmy jedno, zróbmy! Tak jak tutaj stoimy w piątkę, no!

Ze średnim entuzjazmem, ponieważ wszyscy byli pozbawieni energii, ustawili się do zdjęcia z „kijka”. Oczywiście nie skończyło się na jednym zdjęciu, bo chcieli mieć kilka wersji do wyboru. Wykrzesali z siebie na tyle energii, żeby porobić głupie pozy i jeszcze głupsze miny.

Kłos dorwał się do aparatu pierwszy i przesłał jedno ze zdjęć na swojego iphone'a.

– Nie otaguję dziewczyn, niech się zastanawiają kim są – Karol spojrzał konspiracyjnie na pozostałych.

– Fanki wdarły się do hotelu, uuuuuu, co to będzie – Wrona poruszył brwiami, patrząc na Anię. Ta otworzyła swojego red bulla i wypiła go, nie reagując na zaczepki siatkarza.

– No, to idziemy na boisko na dwór pograć w kosza.

– Cooooooo?

– No chyba nie chcesz powiedzieć, że nie idziesz z nami? - Karollo wypchnął dolną wargę udając smutnego.

– W sumie co mi tam...

Wsiedli w piątkę w windy. Mimo ciasnoty Karol i Wrona próbowali tańczyć i zaproponowali, żeby po meczu nagrać nową wersję Harlem Shake'a, tym razem z kolegami z reprezentacji i całą ekipą.

– Ja będę kręcił! - Włodi zgłosił się ochoczo do roli kamerzysty.

– No to postanowione.

Ania popatrzyła na Ninę i bezgłośnie wypowiedziała do niej „RATUNKU”. Brunetka odwzajemniła rozpaczliwe spojrzenie i pochyliła głowę pozbawiona sił.

Tej nocy większość z nich nie mogła zasnąć. Nie czekał ich ważny mecz, nie były to eliminacje. Chcieli jednak pokazać się z jak najlepszej strony. Udowodnić, że są gotowi walczyć o złoto.

****************************************************************************************

Tak, jak obiecałam - notka w sobotę. Czy dodatkowa notka będzie w środę? To się zobaczy, czy wyrobię się z czasem.

W tym miejscu chciałam Was też poinformować o tym, żebyście informowali mnie o nowych rozdziałach, a ja będę nadrabiać czytanie w każdy weekend, bo w ciągu tygodnia jestem zbyt zawalona, żeby dokładnie czytać wszystkie nowe notki. Ale nie martwcie się, wszystko nadrobię!

Jak zwyklę dziękuję za liczne komentarze i wejścia, to naprawdę motywuje, żeby znaleźć dla Was te 5 minut, poczytać, dodać notkę. 

Gdyby ktoś chciał, to w zakładkach pojawił się mój blog na tumblr. Możecie również zostawiać swoje aski.fm, jeśli macie. Tu możecie zadawać wszelakie pytania, odpowiadam zawsze.

Co do tego rozdziału...

Nasi siatkarze ciągle są w Katowicach, w następnej notce mogę obiecać, że kilka spraw się wyklaruje, a także katowicki epizod dobiegnie końca.

Ania ma mętlik w głowie z powodu Zatiego. Czy pójdzie za radą przyjaciółki i porozmawia z Pawłem?

Co myślicie o durnym zachowaniu Karollo w stosunku do Pauliny? 

Napięcie pomiędzy Nat i Stefanem chyba rośnie - bardziej ze strony dziewczyny, ale czy na pewno trener jest obojętny?

Czy Nina w końcu zostanie zauważona przez Mikę? 

Zapewne oglądacie PlusLigę i zauważyłyście, że siatkarze w listopadzie zawsze wyglądają inaczej. Jak podoba się Wam akcja MOVEMBER?