ROZDZIAŁ IX

Szli w szóstkę, zajmując całą szerokość uliczki. Obejmowali się za szyje, a Wrona machał butelką whisky, którą kupili po drodze. Zaczynało już świtać, a oni cieszyli się ostatnimi godzinami wolności przed niemal żołnierskim trybem życia, który czekał ich w Spale.

W końcu Kłos i Igła zaczęli szeptać coś do siebie, śmiejąc się przy tym o wiele za głośno, jak na tę porę.

Przekazali swój pomysł pozostałym, a Winiarskiemu aż oczy zaświeciły z radości. Prawie biegiem puścili się w stronę hotelu, ale gdy weszli do środka stawiali kroki najciszej, jak umieli. Niczym banda rabusiów z filmu komediowego dotarli gęsiego do windy, gdzie Stephane uroczyście nacisnął przycisk. 

Jadąc na 11 piętro, chichotali do siebie jak banda gimnazjalistów.

Na miejscu podzielili się na dwie grupy i stanęli pod drzwiami pokoi, w których spać miały dziewczyny z ich kadry. Odliczyli do trzech i...

– Przybyli ułani pod okie...drzwi, przybyli ułani pod okie...n... drzwi! Stukają, wołają...

Oba pokoje otworzyły się prawie w tej samej sekundzie. Pijani w sztok siatkarze patrzyli zadowoleni na Anię i Ninę, które stały w drzwiach, na wpół przytomne. Z głębi jednego pokoju Nat zachrypiała sennie.

– Policja?

– Nie, krasnoludki.

Ania trzasnęła im drzwiami przed nosem. Nina patrzyła na rozradowanego Kłosa, który ciągnął Wlazłego za rękaw i pokazywał na nią palcem.

– Popatrz, jednak trafiliśmy na dobre piętro.

Zdążyli jeszcze pomachać, zanim dziewczyna zamknęła drzwi.

Zadowoleni z siebie rozeszli się do swoich pokojów.

 ***

Od niechcenia włączyła telewizję. Miała jeszcze sporo czasu przed spotkaniem Stephane'a z dziennikarzami Newsweeka. Na ostatnią chwilę wybłagali o ten ostatni i ekskluzywny wywiad zanim siatkarze znikną na miesiąc w głuszy.

Porządkowała jakieś papiery i ogarnąć szybkie pranie, które zrobiła po powrocie z Katowic, gdy znajomy głos wyrwał ją z wiru pracy. W pierwszej chwili zarejestrowała tylko znajomą twarz i ogarnęła ją nostalgia, a po chwili dotarło do niej, że ogląda wywiad przed wyścigiem motocyklowym.

Co prawda Nat przypomniała jej, że sezon już rozkręcił się na dobre, ale nie chciała zaprzątać sobie tym głowy.

Usiadła wśród góry prania i patrzyła z uśmiechem na motocyklistów, z którymi przecież wiele podróżowała w ciągu ostatnich kilku lat. W końcu zobaczyła Marca Marqueza siedzącego na swojej pomarańczowej Hondzie. Tradycyjne skupienie na twarzy wskazywało, że zamierza znowu wygrać.

Poszła do lodówki po puszkę energy drinka i postawiła go na stoliczku. Miała już siadać, kiedy zadzwonił telefon. Nie odrywając wzroku od telewizora, bo zaraz mieli wystartować, odebrała.

– No?

– Bo Wiktor...

Ania otworzyła puszkę z głośnym sykiem. Motocykle ruszyły do pierwszego zakrętu. Serce zabiło jej mocniej.

– Jaki Wiktor? - jedną ręką przystawiła puszkę do ust i wzięła szybki łyk.

– Mój chomik - zmarszczyła brwi i odsunęła telefon od ucha, żeby sprawdzić, kto do niej dzwoni.

– Wrona, od kiedy masz chomika?

– Od dwóch tygodni. Zapomniałem zamknąć mu klatki przed wyjazdem... i on teraz leży taki... twardy, za fotelem.

– O żesz k*rwa!! - telefon wypadł jej z ręki, gdy zobaczyła, jak dwa motocykle wpadły na siebie. Honda jej byłego straciła w stłuczce prawie wszystkie owiewki, a Ducati przejechało po trawie.

Ulżyło jej, gdy zobaczyła, że obaj motocykliści wstali o własnych siłach, choć Marc trzymał się kurczowo za obojczyk...

Przypomniała sobie o Andrzeju i podniosła telefon do ucha.

– ...naprawdę nie spodziewałem się, że tak to tobą wstrząśnie. No, więc, jeśli nie masz co robić, masz jakieś pudełko po butach... moglibyśmy urządzić mu kameralne pożegnanie.

– Jeśli poczekasz z tym do wieczora mogę pomóc ci przejść przez te ciężkie chwile. Schowaj go, póki co, do lodówki czy coś... ale z daleka od warzyw i mięsa.

– Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć! Będę czekał.

Rozłączyła się i postanowiła obejrzeć do końca wyścig. W końcu jej idol z dzieciństwa był pierwszy, a jego przewaga nad resztą stawki wskazywała na to, że spokojnie będzie mógł sięgnąć po zwycięstwo.

Dzwonek do drzwi wyrwał ją z kibicowskiego szału.

Oczywiście, ktoś znowu musiał jej przeszkodzić. Patrząc na ekran, szła tyłem do drzwi, a odwróciła się dopiero, gdy je otworzyła. Przed nią stał Kłos, wyciągając głowę do przodu i zaglądając do środka

– Sól?

– Co? - zaskoczony Karol cofnął się.

– No, chodzi się do sąsiadki po sól.

– Nie, chciałem spytać czy masz może foremki... do muffinek.

– Niestety, zapodziały mi się przy przeprowadzce. Pieczesz coś? - spojrzała na niego z niedowierzaniem. Oczywiście była wolna sobota, ale...

– Takie tam – Karollo naprawdę starał się dyskretnie rozglądać, ale nie umknęło to Ani.

– Czemu się tak rozglądasz? Chcesz wejść do środka?

– Eeee, nie. Patrzę sobie. Nie ma tu Zatiego, prawda?

Blondynka otworzyła szeroko oczy i postukała palcem po czole Karola.

– Nie... Zresztą co to za przeszpiegi?

– Po prostu nie mogłem się do niego dodzwonić, a mieliśmy razem iść na basen – Kłos wyszczerzył się do niej i zaczął powoli wychodzić - No to miłego wieczoru!

– Pa?

Zamknęła za nim drzwi i, kiedy zobaczyła Rossiego, przekraczającego metę, miała ochotę pójść do mieszkania naprzeciwko i zatłuc siatkarza. Opuściła tak piękny wyścig!

 ***

Zerknęła jeszcze raz na zegarek; było już 10 po szóstej. Z nudów rozciągała się na ławeczce przed domem i nuciła dziwną piosenkę, zasłyszaną w radiu. Mijały kolejne minuty, a ona zaczęła się zastanawiać, czy Możdżonek w ogóle się zjawi.

Biegali ze sobą codziennie, odkąd padł ten pomysł, ale być może Marcin wybrał się ponownie do swojej dziewczyny, a ona o tym zapomniała.

Na pewno coś wspominał...

Żałowała, że nie ma za sobą odtwarzacza, ale musiała to przeboleć. Sprawdziła jeszcze raz sznurówki i zabrała się do truchtu w stronę parku. Już z daleka dostrzegła postać na ławce. Mimo, że sylwetka była pochylona, nie mogła się mylić.

– Możdżi? - podeszła do niego niepewnie. Pierwszy raz widziała go w takim stanie. Miał podkrążone oczy, opierał swoje długie ręce na udach i patrzył bez emocji przed siebie - Żyjesz?

Postukała go po ramieniu. Drzewo wzdrygnął się, a potem wstał, nieco spanikowany.

– Która jest godzina? Przysiadłem tylko na chwilę!

– 6:20... - sięgnęła po jego ręce i zmusiła go do powrotu na ławkę. Jego wzrok wcale nie odzyskiwał jasności - Czy ty w ogóle spałeś? Masz gorączkę?

Możdżonek przetarł oczy i spojrzał na nią z bladym uśmiechem. Jego broda zwiększyła objętość, a na dodatek pojawiło się na niej kilka siwych włosów. Rozejrzała się, ale nie zobaczyła nawet jego bidonu z wodą.

– Dobra, nie wiem co się stało, nie wiem też gdzie mieszkasz, ale wracamy tam i zjesz porządne śniadanie.

Podniósł na nią wzrok i wstał ciężko. Szła obok niego, zastanawiając się, co mogło doprowadzić tego, opanowanego zazwyczaj, człowieka do takiego stanu.

No przecież Stephane nie wyrzucił go z reprezentacji... nie, nie mógłby! Marcin tak dobrze grał!

Kiedy weszła do jego mieszkania, które wynajmował po nieobecnym Facundo Conte, zalała ją ciemność. Wszystkie zasłony były zasunięte, a okna najwyraźniej nie były otwierane odkąd wyjechał poprzedni lokator. Skrzywiła się, ale nie dała po sobie poznać, że jest jeszcze bardziej zmartwiona.

Podążyła za nim do kuchni. Nie bacząc na nic, rozsunęła zasłony i otworzyła na oścież okno. Zerknęła do lodówki. Na szczęście była w stanie przygotować dla niego pożywne śniadanie, które miało postawić go na nogi.

– Dobra, ja tutaj zrobię co trzeba, a ty zrób w mieszkaniu trochę światła. Nie dziwota, że wyglądasz jak zombie.

– Po co?

– Jak to po co? Trzeba się ogarnąć! Wstajemy, wstajemy. Może prysznic ci dobrze zrobi? - spojrzała na niego z troską. Możdżonek westchnął i wyszedł z kuchni. Miała nadzieję, że wróci za jakiś czas, wyglądając choć trochę lepiej.

Szybko zalała płatki owsiane i otręby, roztrzepała jajko i zmieszała wszystko razem, solidnie doprawiając. Zerknęła do lodówki i wzięła jeszcze mozzarellę. Usmażyła cały stos pięknie pachnących placuszków, zaparzyła zieloną herbatę tak, żeby działała energetyzująco. Zawołała Marcina do kuchni i wyciągnęła jeszcze plasterki wędzonego łososia, które mieli kłaść na otrębowe placki.

Siatkarz wszedł powolnym krokiem do kuchni i pociągnął ze zdziwieniem nosem. Spojrzał na stół i po raz pierwszy, jakby się rozchmurzył.

– Coś z niczego? Myślałem, że zaserwujesz mi opiekany stary chleb i szklankę mleka – zadwolony usiadł przy stole.

Paulina zjadła trochę, co chwilę zerkając na niego dyskretnie. Zaczynał wyglądać coraz lepiej, może po prostu źle spał albo brało go przeziębienie.

– Dobra, a jeśli mogę wiedzieć... coś jest nie tak?

– Po prostu kłopoty z zaśnięciem, od dwóch dni się męczę. Chyba przeciążenie organizmu i cały ten stres. Przejdzie mi. Po takim śniadaniu na pewno – Marcin mrugnął do niej i zmiótł z talerza ostatniego placuszka.

– Mam nadzieję. Wyglądałeś naprawdę tragicznie. Następnym razem napisz do mnie, jeśli będziesz w takiej... sytuacji  - pozbierała puste naczynia i umieściła je w zmywarce - Jedziesz dzisiaj do swojej dziewczyny?

Możdżonek mruknął tylko przytakująco. Dziewczyna wymusiła na twarzy uśmiech i życzyła mu udanego wypadu. Nie wiedziała też co ją podkusiło, ale kazała pozdrowić Celkę, której nawet w życiu nie spotkała...

 ***

Chociaż była sobota, to obiecała przynieść Stephanowi analizę meczu z Chorwacją. Mieli też dogadać szczegóły dotyczące wyjazdu do Spały. Wcześniej już zdecydowała z dziewczynami, że pojadą jej Toyotą, głównie ze względu na ogromny bagażnik. Wolały mieć też jakieś auto ze sobą, tak na wszelki wypadek. W końcu był to cały miesiąc, a nie miały zamiaru żyć w Spale, jak zakonnice.

Przygotowała od razu pendrive'a, nie miała zamiaru szperać później po torebce przed Antigą. Zamyślona, weszła bez pukania do jego biura, a jej oczy spotkały się ze zdziwionym wzrokiem, starszej o jakieś 25 lat, blondynki w sportowej kurtce i jeansach.

O nie...

– To ty musisz być Nathalie, miło mi poznać – uśmiechnęła się i wyciągnęła do niej rękę, aby się przywitać. Nat uścisnęła chłodną dłoń kobiety - Stephane wiele o tobie opowiadał.

– Miło mi w końcu Panią poznać. Przyszłam tylko oddać analizę i omówić wyjazd kadry. Czy pan Stephane wróci niebawem? - Nat poczuła, że jej żołądek zwinął się w węzeł. Nie oczekiwała tutaj żony trenera, a po ich niewinnych... flirtach poczuła się lekko zażenowana tym spotkaniem.

– Tak, wyszedł tylko po kawę do Magnolii – Stephanie usiadła wygodnie w fotelu, który należał do jej męża. Chwyciła w rękę ich rodzinne zdjęcie w ramce i uśmiechnęła się szeroko - Ostatnie wakacje. Tym razem, niestety, nie będzie nam dane spędzić ich razem.

– Trener wspominał o tym i bardzo ubolewał.

– Zapewne, zapewne...

Odetchnęła z ulgą, gdy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. Stephane wszedł do swojego biura energicznym krokiem i poklepał ją po plecach.

– Nathalie, tak dobrzi cię widywać! Przipraszam, że rokazałem ci przychodzić tutaj dzisiaj w soboty. Masz dla mni pendrive? - Nat podała mu przenośną pamięć, uważając na to, żeby nawet koniuszkiem palca nie dotknąć dłoni trenera. Czuła się sparaliżowana pod czujnym wzrokiem jego żony.

– To ta twoja cudowna asystentka? - kobieta spytała nagle po francusku, cmokając na koniec. Stephane zmarszczył brwi i odpowiedział jej szybko.

– Tak, naprawdę świetnie się sprawdza.

– Domyślam się, że praca wam się układa wyśmienicie. Nie potrafiła nawet zapukać i wpadła tutaj, jak do własnego pokoju.

Nat w tym momencie przeklinała lekkość, z jaką przyswajała języki obce. Przez ostatnie dwa tygodnie w domu oglądała francuskie stacje telewizyjne, a wieczorami w Katowicach przeglądała podręcznik do nauki tego języka.

– Nie rozumiem w czym problem. Jesteśmy tutaj jak rodzina...

– Dlatego zaniedbujesz swoją żonę i dzieci, bo masz swoją polską „rodzine”? Wracam do domu, możesz wrócić autem ze swoją asystentką, idę z dziećmi na plac zabaw. Możesz później do nas dołączyć, o ile znajdziesz czas.

Wychodząc obdarzyła Nat słodkim uśmiechem i pożegnała się, nieświadoma, że dziewczyna zrozumiała większość jej wyrzutów. Gdy zamknęła za sobą drzwi, Antiga podrapał się po głowie i westchnął.

– Żoni są trudni w obsłudze. Dobrzi, porozmawiajmi o najważniejszi sprawy, Spała – Stephane usiadł na brzegu biurka i kiwnął głową, żeby Nat zajęła miejsce w fotelu.

– No więc, wszystko jest już przygotowane, wynajem autobusu też. Już wcześniej wspominałam, że we cztery przyjedziemy własnym autem? - Antiga kiwnął głową - Nina podesłała plan żywieniowy na pierwsze dwa tygodnie, Paulina listę tego, co potrzebuje, a ewentualnie może brakować tam, na miejscu. Pieniądze już do nich dotarły, zakupy są na ich głowie. Hm, to chyba tyle?

– A czi są naszi rowery?

– Kurde, zapomniałam o to spytać – Nat walnęła się za czoło i spojrzała z niepewnością na Antigę - Zaraz do nich zadzwonię.

– Nie musi tak się przejąć. Załatwimi to nawet w poniedziałek w miejscu – Stephane podrzucał leniwie pendrivem - Jesteś nie możi się doczekać Spała?

– Sama nie wiem... brzmi trochę, jak zakład poprawczy.

– Haha, dobrzi, bo tam poprawimi nasi siatkarz! - uśmiechnął się szeroko i po chwili spochmurniał - Nathalie, czi ja mogę prosić o zawożenie mnie do domu...?

– Eeee, nie ma najmniejszego problemu – uśmiechnęła się do niego i wstała z fotela.

– Chyba nie zjem dzisiaj obiad... - Stephane zaśmiał się serdecznie, klepiąc się po brzuchu. - Może skoczimi razem do restaurace?

– Ale ja wybieram miejsce! - Nat uśmiechnęła się przebiegle i zabrzęczała kluczami do auta. 

 ***

Stała w korku od dwudziestu minut. Miała tylko skoczyć na jedno popołudnie do Warszawy, żeby odwiedzić znajomych ze studiów, wypić z nimi kawę i wrócić do Bełchatowa. Jedna z koleżanek z roku właśnie się zaręczyła i miały to „świętować”.

Najchętniej zostałaby w domu, miała ostatni wolny weekend przed wyjazdem do Spały, ale dziewczyny strasznie jąnamawiały. Mówiły, że dawno się nie widziały, ale czuła, że dowiedziały się o jej pracy dla siatkarzy. Jakoś przez ostatnie dwa lata nie kwapiły się zaprosić ją choćby na urodziny.

W sumie, to w końcu ona będzie mogła trochę pozadzierać nosa przy dziewczynach z roku, z których większość pracowała w najbardziej prestiżowych hotelach w Warszawie. Głównie dzięki znajomościom bogatych rodziców, a nie zdolnościom.

Jakimś cudem w końcu dotarła na Saską Kempę i zaparkowała na osiedlu Agaty. Skierowała się na przystanek autobusowy, bo nie miała zamiaru tłuc się do centrum autem i szukać tam parkingu.

Weszła do kawiarni Giovanni Rubino, gdzie cicho w tle brzmiał jakiś jazz z lat 50. Bez problemu trafiła do stolika, przy którym siedziały jej roześmiane przyjaciółki.

– No w końcu! Nasza gwiazda! - Agata, czyli przyszła panna młoda wstała i teatralnie ucałowała ją w policzek - Mua! No, no, cicha woda wylądowała wśród największych ciach!

– Dlaczego nigdy nie chwaliłaś się, że kręci cię sport? Ciągle tylko, Włochy, makarony... ble! - Anastazja zachichotała, pokazując swoje wielkie, końskie zęby.

– To zupełny przypadek. Philippe Blain przyszedł do hotelu w którym pracowałam i tak od słowa do słowa...

– No nie gadaj, że wyrwałaś staruszka?

Nina skrzywiła się na ten niby zabawny zarzut.

– Po prostu docenił moje autorskie menu.

– No weź, nie bądź już taka sztywna! A jak chłopaki? Winiarski jest taki super przystojny, jak na zdjęciach??

– A Wrona ma dziewczynę?

– Zarwałaś któregoś?

Nina westchnęła ciężko i spojrzała ze spokojem w menu. Ceny przyprawiły ją o ból głowy, ale nie mogła przecież zamówić wody. Kiedy przyszła kelnerka poprosiła o tiramisu i dużą latte.

– No co ty, nie pijesz z nami?

– Przecież przyjechałam autem – brunetka zmarszczyła brwi, patrząc na Agatę.

– Oj tam, prześpisz się u mnie. To znaczy... u nas – cała grupka zaśmiała się z tego zdania i zaczęły znowu gratulować blondynce zaręczyn.

– Nie wiem czy powinnam, w poniedziałek jedziemy do Spały.

– Do czego? Co to za wiocha?

– Spała? Jest tam Ośrodek Przygotowań Olimpijskich... no, ogólnie siatkarze trenują tam do turniejów...

– No dobra. Dla tej pani też jedno cosmo!

Nina uśmiechnęła się blado do kelnerki i ostatecznie przytaknęła. Przeprosiła na chwilę koleżanki i poszła do łazienki. Chcąc zabić czas i odpocząć od idiotycznych pytań, zrobiła sobie zdjęcie w odbiciu lustra. Nie mając nic lepszego do roboty wrzuciła zdjęcie na instagrama.

Wróciła do stolika i usiadła przy swoim drinku. Pociągnęła duży łyk.

– I co, masz kogoś?

– Dajcie spokój, przecież oni wszyscy mają dziewczyny albo żony.

– Uuuu, ktoś tu dziwnie brzmi...

Jej telefon zawibrował i dyskretnie spojrzała na ekran. Na górze wyświetlała jej się treść smsa.

„Co robisz w Wawie? :D Właśnie wpadłem tutaj spotkać się ze znajomymi. Może bro później?”

Zerknęła na nadawcę i momentalnie uśmiechnęła się szeroko, co oczywiście wzbudziło zainteresowanie koleżanek.

NINA: Przyjechałam autem...

WŁODI: Spoko, prześpimy się u mojego kumpla i razem jutro wrócimy ;)

– Adorator?

– A taki jeden siatkarz Skry – Nina wzruszyła ramiona i zabrała się za jedzenie tiramisu. - W sumie to chyba będę musiała jednak zmyć się trochę wcześniej...

*****************************************************************************************

Na początek WESOŁYCH MIKOŁAJKÓW! Mam nadzieję, że znalazłyście wymarzone prezenty dzisiejszego poranka :) Pochwalcie się w komentarzach?

W dzisiejszym rodziale pojawiła się także moja druga pasja, jaką są motocykle. Od wielu lat jestem pasjonatem wyścigów, sama też jeżdzę. Dlatego wplotłam w przeszłość Ani coś nieco o motocyklach - może ktoś się zainteresuje i dołączy do oglądania świata MotoGP? W tym odcinku nie ma Zatiego, ale pojawił się Wrona i jego dramat z chomikiem :) Czy dziewczyna wspomoże Andrzeja w żałobie?

Możdżon przeżywa trudne chwile... jak widać nawet mężczyźni, także ci duzi, mają swoje problemy i emocje. Czy Paulina w końcu odkryje, że przyczyną stresów mężczyzny jest rozpad związku z Celestynką?

Pierwsza konfrontacja Nat z żoną Stephane'a i niestety, ale dziewczyna chyba nie zrobiła dobrego wrażenia na Stephanie. Czy widoczna zazdrość i kłopoty w małżeństwie trenera zachęcą ją do dalszych działań wobiec Antigi?

Znajomość Niny i Włodiego chyba będzie się jednak ciągnąć. Czy chłopak uratuje ją z nudnego spotkania i, czy wspólny wypad na piwo doprowadzą do czegoś więcej?

Nadchodzące odcinki przyniosą przeniesienie akcji do Spały i zapewaniam, że będzie się działo!

Zachęcam gorąco do komentowanie - tym, którzy to robią regularnie serdecznie dziękuję! Jesteście wielcy!
Na następny rodział zapraszam wyjątkowo w PIĄTEK, 12.12.2014 

W razie pytań jestem dostępna na:

 mailu spalamwspale@gmail.com

twitterze

i asku