ROZDZIAŁ X

Miał problem; musiał to przyznać przed samym sobą. Ta cholerna nieśmiałość osaczała go i znikała tylko wtedy, gdy wypił chociaż jedno piwo. Lubił się uśmiechać, przebywać wśród kumpli z boiska, ale gdy tylko widział dziewczynę, która naprawdę mu się podobała, to potrafił unikać jej tygodniami. 

Nigdy nie miał dużego powodzenia. Dopiero gdy zaczął grać w Skrze, dziewczyny osaczały go po meczach, jednak były to głównie nastolatki, zapewniające o swojej dozgonnej miłości. W czasie bankietów czy oficjalnych imprez miejsce „hotek” zajmowały szafiarki, celebrytki, gwiazdy telewizyjnych zgadywanek telefonicznych albo początkujące fotomodelki. Nigdy nie czuł się dobrze w towarzystwie żadnej z nich.

Społeczeństwo ood faceta oczekuje pierwszego kroku, to on ma być tym zdecydowanym i zgarnąć wszystko, czego chce. Ale Zati nie mógł przecież na niej wymusić, żeby rzuciła wszystko i odwzajemniła jego uczucia.

Po ostatnich tygodniach zaczął czuć, że jednak ma szanse, ale to wcale nie ułatwiło mu okazywania uczuć. Wręcz przeciwnie. Jeszcze bardziej zamartwiał się, aby niczego nie zawalić.

Skasował dziesiątego z kolei smsa, którego próbował wysłać do Ani. Żałował, że nie może telepatycznie dać jej do zrozumienia, że nie może przestać o niej myśleć i, że chce być dla niej najlepszym facetem, jakiego mogłaby sobie wymarzyć.

Po prostu wszystkie słowa brzmiały zbyt tandetnie...

 ***

Ponieważ lubiła śmiać się z Wrony, włożyła czarną spódnicę za kolana, czarną koszulę, a do tego czarne martensy. Zrobiła sobie lekko gotycki makijaż, który chciała nawet przerobić na ten, którym zasłynął Bucky z komiksów Marvela, ale powstrzymała się w ostatniej chwili.

Wzięła bukiet sztucznych kwiatów, który stał w przedpokoju jako deweloperska ozdoba, a markerem na żółtej karteczce samoprzylepnej napisała krótkie „Wiktorowi - przyjaciele”.

Nie miała daleko do mieszkania Andrzeja, dlatego postanowiła przespacerować się, słuchając muzyki. W słuchawkach radośnie pobrzmiewało „Don't stop me now” Queen'a, gdy weszła na osiedle, gdzie zamieszkiwał Wrona.

Zadzwoniła domofonem.

– Halo?

– To ja...

– Zapraszam.

Andrzej z powagą na twarzy otworzył drzwi, ale trochę zdziwił się, widząc jej strój. Podała mu bukiet i otarła wyimaginowaną łzę koronkową chusteczką.

– Jest mi naprawdę przykro, Andrzeju.

Siatkarz bez słowa wpuścił ją do mieszkania. Dziewczyna poczuła zapach lazanii, unoszący się w mieszkaniu i zdziwiona spojrzała na Wronę.

– Chyba nie pieczesz Wiktora?

– No... w sumie to... - wyszczerzył się i wsadził sobie bukiecik czerwonych róż do kieszeni jeansów - Ja nie miałem chomika. To znaczy miałem, jak byłem w podstawówce! I wtedy naprawdę zdechł i znalazłem go za fotelem!

Ania opuściła ręce zrezygnowana i odwróciła się do wyjścia. Nie, żeby specjalnie jej zależało na jakimś tam obrzydliwym chomiku, ale nie lubiła być robiona w balona.

– Nie! Proszę, nie wychodź! - Wrona złapał ją za ramiona i przytrzymał mocno - Już naprawdę brakowało mi pomysłów na to, jak spędzić z tobą chwilę. Sam na sam... bez Kłosa, bez całej drużyny, bez Nat.

Dziewczyna wzięła głęboki wdech i zaczęła rozpinać kurtkę. Andrzej zwolnił uścisk i zatarł ręce w zwycięskim geście. Odwróciła się i zobaczyła, że był lekko zażenowany. Nie mogła przecież złościć się na niego.

– Możesz zjeść i iść do domu. Nie będę cię tutaj trzymał na siłę – uniósł obie dłonie, pokazując, że nie ma złych zamiarów.

– Ale serio... mogłeś sam spytać, czy mam gościa w mieszkaniu. Nie musiałeś wysyłać Karollo – Ania uniosła brew i spojrzała na zawstydzonego Wronę.

– Karol? Nieeeee wiem, nie rozmawiałem z nim odkąd wróciliśmy z Katowic. Był u ciebie w mieszkaniu?!

– Oczywiście, że nic nie wiesz Andrzejku...

Poszła za nim do kuchni i bez ceregieli otworzyła lodówkę. Uśmiechnęła się, widząc sześciopak Budweiser'a. Wzięła dwie butelki i postawiła na stole. Patrzyła, jak Andrzej wyciąga z piekarnika lazanię. Wyglądała zadziwiająco dobrze, miała nadzieję, że smakuje chociaż w połowie tak dobrze, jak wygląda.

Rozłożył danie na talerze i postawił na stole. Usiadł naprzeciwko Ani i otworzył obie butelki.

– To z przepisu mojej mamy, jeśli nic nie pomyliłem powinno być dobre, bardzo dobre.

Spróbowała trochę i naprawdę była pod wrażeniem, przekładanej lazani wołowo-szpinakowej. Gdy tylko przełknęła, wzięła łyk piwa.

– Sama bym lepszej nie zrobiła... to jest naprawdę dobre! - Andrzej, słysząc to, rozradował się i dopiero wtedy sam zaczął jeść - Naprawdę zrobiłeś to sam?

– No, mama mi pomagała przez skype'a, ale można powiedzieć, że sam.

Pochłonęła do końca przepyszną kolację i wzięła do ręki piwo. Rozsiadła się wygodnie na krześle.

– Ale było ci przez chwilę żal Wiktora?

Ania parsknęła śmiechem.

– Oczywiśce. Myślisz, że dlaczego przywdziałam czerń? - pokręciła z niedowierzaniem głową - Oglądasz czasem motory?

– Żużel? Prosiakiewicza?

– Protasiewicza... nie, nie żużel. MotoGP.

– A, to coś chyba widziałem, Rossi i te sprawy?

Ania przytaknęła, popijając piwo.

– Mhm. Akurat oglądałam wyścig, kiedy zadzwoniłeś. Szczerze mówiąc, moja rozpaczliwa reakcja miała związek z wypadkiem na torze... - Wrona spochmurniał, słysząc to - Nigdy nie przepadałam za chomikami, sorry. Za to widząc mojego byłego, który otarł się o poważną kontuzję... cóż...

– Byłaś dziewczyną Rossiego??? - Andrzej aż wstał od stołu i przybliżył się, patrząc na nią z uwagą.

– Nieee. Marquez, mówi ci to coś? Hiszpański motocyklista.

– Hm, nie znam. Przystojniejszy ode mnie?

Ania wywróciła oczami i skinęła mu głową w stronę lodówki. Pomachała pustą butelką, więc Andrzej od razu skierował się po kolejne piwo,

– W sumie, to z nikim poza Nat i Winiarem nigdy o tym nie gadałam - Andrzej poprawił się na krześle i spoważniał - Byłam jego specem od PRu. Byliśmy po cichu razem, ale kiedy wieść o naszym związku dotarła do „góry” stwierdzono, że nie mogę dłużej pracować na tak odpowiedzialnym stanowisku, że mogę zepsuć jego karierę. Nie dość, że z dnia na dzień straciłam pracę, to miałam zakaz pojawiania się wgarażu. Stwierdził, że ma na tyle pieniędzy, że nie muszę pracować... było to trochę idiotyczne.

– I co zrobiłaś? A może co on zrobił?

– Nie miałam najmniejszej ochoty jechać za nim do Azji na wyścigi kończące sezon. Później jego nowi spece od PRu stwierdzili, że dziewczyna boku może sprawić, że straci fanki, które napełniają kieszeń team'u kasą. Marc zadzwonił do mnie, powiedział, że lepiej dla nas, żeby to skończyć. Tyle...

– Co za kawał skurwysyna...

– W wywiadach mówił, że woli motory od dziewczyn. Ciekawe... nigdy mi w łóżku tego nie powiedział – Ania zaśmiała się - Dlatego właśnie uważam, że związki ze sławnymi sportowcami są do dupy. Zdrowie, Wronka!

 ***

Wróciła do domu zaraz po nakarmieniu Marcina; mimo jego protestów i propozycji spaceru zamiast biegania, wolała wrócić do mieszkania, które dzieliła z Niną. Dietetyczka i tak miała wybyć na cały dzień, więc miała w końcu szansę posiedzieć w samotności.

Nie przeszkadzało jej to ani trochę. Od godziny leżała na łóżku i słuchała muzyki, starając się nie myśleć o niczym konkretnym. Podrzucała tylko leniwie maskotkę kota, którą uszyła jeszcze na studiach. Zawsze pomagała jej zebrać myśli.

Płyta w gramofonie właśnie dobiegła końca, a jej tak bardzo nie chciało się wstać, żeby przełożyć ją na druga stronę. Dzwonek do drzwi wprawił ją w jeszcze większą niechęć do wstawania.

Tam na pewno był ktoś obcy i będzie musiała rozmawiać.

– IDĘ! - krzyknęła głośno i przeturlała się na skraj łóżka.

Dotknęła stopą podłogi i zaczęła szukać papci. W końcu z maskotką w ręku, skierowała się w stronę drzwi, szurając głośno. Wcale jej się nie podobało, że ktoś śmiał przerwać jej relaks. Spojrzała w wizjer, ale zobaczyła tylko fragment szyi. Domyśliła się, że osoba o takim wzroście, w tym mieście, może oznaczać tylko jedno.

Powoli uchyliła drzwi i zerknęła w górę.

– Jest Nina?

Paulina spojrzała przymrużonymi oczami na Karollo.

– Nie.

– Aha...  a może skusisz się na muffinkę?

– Mama zabroniła mi... muffinkę? Jaką? - spojrzała na niego podejrzliwie.

– Czekoladową. Sam upiekłem.

– Zapraszam...

Karol spojrzał z głupim uśmiechem na jej maskotkę, Paulina schowała ją pod swoją bluzę z wielkim numerem 35. Zatrzymali się w salonie, spoglądając na niezbyt dużą kanapę, która wystarczała im dwóm do oglądania seriali i filmów, ale nie sprawdzała się przy wizycie kogoś takiego, jak Kłos.

Zniknęła na chwilę w swoim pokoju i przyniosła wielką pufę w kształcie piłki do siatkówki. Karol aż popluł się ze śmiechu na ten widok i położył na stoliku plastikowe pudełko z muffinkami.

Paulina zmierzyła go wzrokiem i usiadła na wielkiej piłce, a on zajął miejsce na kanapie. Siedzieli przez chwilę w ciszy.

– Może chcesz spróbować nalewki truskawkowej? 

Skinął ochoczo głową.

Puściła w międzyczasie drugą stronę winylu z hitami lat 80-tych.

Muffinki okazały się naprawdę dobre, a Karol z radością dolewał sobie słodkiej nalewki, nie podejrzewając nawet jaką moc miał ten truskawkowy napitek.

– W ogóle to... nie miałem okazji cię przeprosić za tamto...

– Zapomnij, było minęło.

– No, bo widzisz, jak człowiek tak całe życie śmieje się z Andrzejem ze wszystkich i wszystkiego, to czasem zapomina, gdzie leży granica... nie chciałem wyjść na chama i prostaka.

– Sama bym się pewnie śmiała patrząc na twoje zdjęcia z liceum – Paulina wzruszyła ramionami - Wiem jak wyglądałam, wiem ile włożyłam w to, żeby się zmienić.

– Poczekaj... - Karol poszperał w swoim telefonie i ukazał jej swoje zdjęcie z Andrzejem, obaj mieli podobne wąskie okulary, ubrani w zielone spodnie dresowe Legii, prężyli dumnie swoje chude klaty do zdjęcia.

Paulina aż spadła ze śmiechu ze swojej pufy. Przeturlała się pod telewizor i z powrotem. Wzięła ze stołu do połowy pełną butelkę nalewki i pociągnęła łyk z gwinta.

– Masz jeszcze jakieś?

– Coś się znajdzie – Karol wyszczerzył się i zaczął jej pokazywać głupie selfie z szatni Skry. Zobaczyła zdjęcia, o których często nawet fotografowani nie mieli pojęcia.

– A to co?? - Paulina wskazała zawstydzona na zdjęcie kogoś, kto pochylał się zawiązując buty. Jego spodenki były ściągnięte do połowy, ukazując pośladki umięśnione jak w rzeźbie Michała Anioła.

– A to Możdżon – Karol zaśmiał się - Normalne w naszej szatni...

Paulina wyciągnęła swój telefon i pokazywała swoje zdjęcia, które zrobiła podczas pracy z reprezentacją Niemiec, niektóre z gabinetu fizjoterapeutycznego. Podawali sobie butelkę i śmiali się z co ciekawszyc zdjęć

W pewnej chwili jej śmiech został stłumiony przez Karola, który wpił się w nią mocno. Zaskoczona, odepchnęła go gwałtownie i spojrzała szeroko otwartymi oczami.

– Co to było? - Paulina wstała i spojrzała na skulonego na kanapie Kłosa.

– Chyba... uniesienie... chwila... taka...

– Nie rób tak więcej. Przecież masz dziewczynę.

– No... mam. W Warszawie, na imprezie z koleżankami, albo w bibliotece. Albo w firmie tatusia. Co to za dziewczyna?

Paulina odłożyła telefon na stolik i spojrzała na sfrustrowanego Karola. Usiadła na oparciu kanapy i podsunęła mu muffinkę.

– Spała dobrze ci zrobi. Odpoczniesz sobie od takich spraw.

– Odpoczywam od niej od miesiąca... - Karol przejechał dłonią po twarzy i sięgnął po ostatni łyk nalewki - Znowu spieprzyłem, co?

Dziewczyna spojrzała na niego, ale zobaczyła, że dostała smsa. 

NINA: Wrócę jutro ;] trochę zabalowałam z koleżankami...

– Kto to?

– Nina – Paulina spojrzała na Karola, który nie wyglądał jak ktoś, kto powinien jeszcze pić, ale nie chciała też puszczać go samego do domu - Może lepiej, żebyś tutaj został?

– Masz więcej tego truskawkowego cuda?

– Nie, nie powinieneś nawet tykać niczego więcej. Marsz pod prysznic! Ręczniki są w tej dużej szafce.

Karol smętnie ruszył w stronę łazienki. Brunetka zerknęła jeszcze raz na telefon. Miała nadzieję, że Rafał albo  Marcin odezwą się do niej, ale poza wiadomością od Niny, telefon cały dzień uparcie milczał.

 ***

Nie wiedziała co natchnęło ją, żeby na dwa dni przed miesięczną nieobecnością w mieszkaniu, wybrać się na zakupy do Ikei. Po prostu czuła, że w jej domu czegoś brakuje, no i zawsze lubiła przespacerować się po sklepie w godzinach, w których nie roiło się od całych rodzin przybywających tam na obiad.

Kręciła się po sklepie już od godziny, ale w koszyku miała tylko 3 różne zestawy świeczek zapachowych, stojak na biżuterię i praskę do czosnku.

Od niechcenia spoglądała po ludziach, zastanawiając się jakie zakupy robią, czy są sami tak jak ona, czy planują nowe mieszkanie czy remont.

Wzięła do ręki niesamowicie miękki koc i choć miała w domu trzy podobne, stwierdziła, ten będzie jej ulubionym. Wrzuciła go do koszyka i pojechała dalej. Jej wzrok przyciągnął dość wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna, który szedł przed nią. Nie wydawał się jej ani zbyt elegancki ani niechlujny ani taki ułożony mąż swojej żony. Nie zauważyła też na jego palcu obrączki.

Kiedy miał się odwrócić, chwyciła pierwszą rzecz, jaką miała w zasięgu, byle tylko nie zauważył, że ostatnie minuty spędziła na intensywnej obserwacji jego tyłka i pleców.

Nat nie była dziwna, po prostu lubiła obserwować ludzi.

Spojrzała na świecznik i zaczęła go uważnie studiować, kiedy wspomniany mężczyzna stanął obok niej. Poznała go po jeansach i ciemnobrązowych butach. Wziął z półki taki sam świecznik.

– Podoba ci się to!? - blondynka aż wzdrygnęła się. Najpierw z powodu jego bezczelności, a potem podniosła wzrok i miała ochotę schować się pomiędzy dywanami. Że też naprawdę go nie poznała.

– Szukam prezentu dla siostry... O, cześć, Kubi...

– Dekorujesz mieszkanko?

– Próbuję uczynić je bardziej przyjaznym. Te deweloperskie pierdoły przyprawiają mnie o ból głowy. Starają się na siłę robić coś przytulnego, a nie każdemu może to pasować – aż otrzepała się na wspomnienie obrazu przestawiającego małą dziewczynkę dającą buzi chłopczykowi. Trafił do kosza, jak tylko sprzedawca zamknął za sobą drzwi mieszkania.

– To podobnie jak ja... ale to to chyba nie jest dobrym wyborem. Tandeta - Michał postukał palcem w ramię świecznika i skrzywił się.

– A czego konkretnie szukasz? Może sobie doradzimy?

– Pościeli.

Nat pokiwała głową z zaciekawieniem.

– W sumie też przydałaby mi się nowa...

Skierowali się na dział z tekstyliami, gdziezaczęli przeglądać liczne rodzaje pościeli; od satyn przez flanelę po frottę, a niektóre wzory naprawdę ich ubawiły. W końcu wybrała dla niego elegancką, ciemną pościel, bez zbędnych wzorów. Michał stwierdził, że w takim razie on musi odwdzięczyć się tym samym. Wybrany dla niej zestaw owinął jednak w papier i zabronił zaglądać do środka przy nim.

Nat nie znosiła takich niespodzianek, ale w końcu dała za wygraną i pozwoliła mu zostawić pościel w wózku. Nie obyło się bez przepychanek, które sami wzięli na żarty, ale przechodzący obok ludzie patrzyli na nich ze zgrozą.

Przechodząc przez dział z maskotkami, Nat umieściła w koszyku Kubiaka małego dzika, ukryła ją pod innymi szpargałami tak, żeby w pośpiechu nie zauważył,nawet wykładając ją na taśmę. Skoro chciał się bawić w niespodzianki, to niech cierpi.

Zapłaciła już za swoje rzeczy, ale jeszcze spojrzała na taśmę, na którą Michał, nieświadom podstępu, wykładał wszystko, nawet nie zerkając na towar.  Z maskotką włącznie. Cieszyła się jak dziecko, czekając na jego reakcję.

Kiedy Kubiak zobaczył w rękach kasjerki pluszaka, spojrzał na nią morderczo, jednak Nat wybuchnęła dzikim śmiechem. Kasjerka spojrzała na nią zaniepokojona.

– Ona już tak ma, wszystko z nią w porządku. Po prostu brzmi jak taki... nazgul... - Michał wyszczerzył się do kobiety, która  też już ledwo powstrzymywała śmiech.

Wrzucił swoje rzeczy do koszyka i podjechał do wciąż śmiejącej się blondynki. Wjechał swoim koszykiem w jej koszyk, ale i to nie zepsuło jej humoru. Czekał, patrząc jak dziewczyna z trudem nabiera powietrza i znów się śmieje, i tak w kółko.

– Już? - spojrzał na swój telefon, to znowu na Nat - Może już? Naprawdę śliczna niespodzianka, będę z nim spał i myślał o tobie.

Blondynka aż zakrztusiła się i momentalnie uspokoiła. Kubiak uśmiechnął się triumfalnie i popchnął swój wózek w stronę wyjścia. Nat podążyła za nim na parking.

– Gdybyś nie przestała miałem jeszcze jednego asa w rękawie.

– Ciekawe jakiego? – dziewczyna prychnęła i zaczęła się rozglądać za autem.

– Tego, którego ostatnio tak gładko przećwiczyliśmy w drodze do hotelu.

Nat przełknęła ślinę i spojrzała na Kubiaka, który spoglądał na nią z krzywym uśmiechem. Nie wiedziała, czy ma bardziej ochotę rzucić się na niego z pięściami za jego niekończącą się bezczelność, czy raczej objąć i całować bez pamięci.

Ostatecznie otrząsnęła się z obu absurdalnych pomysłów. Widziała, że Michał patrzy na nią, uśmiechając się przebiegle. Jakby czytał w jej myślach.

– Tooo cooo, zobaczymy się w poniedziałek na miejscu? - odchrząknęła i spojrzała na parking w poszukiwaniu swojej Toyoty.

– To do zobaczenia w poniedziałek - Nat odwróciła się do niego akurat w chwili, kiedy ten przybliżył się znienacka i zamierzał dać jej buzi w policzek. Zamiast tego trafił ni to w policzek ni to w usta. Zawstydziła się i przystawiła palce do swoich ust.

Michał nie powiedział nic więcej. Po prostu zabrał się i ruszył w stronę swojego auta, zostawiając ją zdezorientowaną na środku parkingu.

 ***

Z dobrze skrywaną ulgą pożegnała się z wciąż rozbawionymi koleżankami. Bolała ją głowa od nieustannych rozmów o sukniach ślubnych, restauracjach na wesele i idealnych miejscach na miesiąc miodowy. Gorsze od tego było już tylko nagabywanie jej, żeby przedstawiła dwóm wolnym wciąż koleżankom jakichś siatkarzy.

Gdy wyszła przed lokal, zatrzymała się i sprawdziła w telefonie adres, pod którym miała spotkać się z Wojtkiem. Na szczęście okazało się, że nie czekał jej zbyt długi spacer

Było jej obrzydliwie słodko po dwóch cosmopolitanach, które wmusiły w nią dziewczyny, więc wzięła mocną miętową gumę i ruszyła na spotkanie z Włodim.

Czekał na nią, chodząc dookoła ławeczki. Kiedy tylko ją zobaczył, jego twarz rozpromieniła się radośnie.

– Co cię tak wymęczyło? - zaśmiał się, widząc jej zmęczone oblicze i potarmosił lekko  włosy.

– Śluby, pary, miłość, sukienki... dajcie mi żyć! - Nina wywaliła z niesmakiem język - Mam nadzieję, że nie trafiłam na kolejny wieczorek zaręczynowy...

– Zwyczajne piwo po pracy. Kurde, nie spodziewałem się, że uda nam się spotkać tak szybko.

– Ani ja. Dzięki za wybawienie mnie od tego horroru.

– Do usług – Włodi wyszczerzył się do niej radośnie - Ale nie zrobiłem pro bono! Podwieziesz mnie jutro do Bełchatowa, prawda?

– Ale jeden warunek... - chłopak spojrzał na nią z uwagą - Nie tykasz mojego radia.

- Haha, nie ma sprawy, prawo kierowcy! No, chodźmy już, bo czekają na nas.

Nina zeszła za nim po schodach do pubu urządzonego w przestronnej piwnicy. Zupełnie inny świat od tego, w którym siedziała jeszcze przed chwilą; cegła na ścianach, skórzane kanapy i relaksujące dźwięki undergroundowego house'u.             

Kiedy dotarli do stolika zobaczyła grupkę kilku osób - trzy dziewczyny i dwaj faceci. Ucieszyli się na ich widok, a po formalnej prezentacji, Wojtek zniknął po piwo dla nich. Nina usiadła obok Patrycji, blondwłosej siatkarki.

– Pracujesz dla Antigi?

– Niecały miesiąc. Trochę ciężko było się przyzwyczaić do tak wyjątkowego stanowiska, ale idziemy do przodu.

– W twoich rękach przyszłość reprezentacji! - dziewczyna mrugnęła do niej i spojrzała na Włodiego - No to za sukcesy na mistrzostwach.

Grupka stuknęła się kuflami, a rozmowy zeszły na bardziej przyziemne sprawy. Okazało się, że większość obecnych osób była w ten czy inny sposób związana z siatkówką. Z przyjemnością słuchała ich wywodów, czasami wtrąciła kilka zdań, a przy drugim piwie już znacznie częściej włączała się do konwersacji.

Po jakimś czasie przeprosiła towarzystwo na chwilę i skierowała się do łazienki. Siedząc w kabinie, napisała szybko wiadomość Paulinie, bo nie chciała, żeby współlokatorka martwiła się o nią, ale na wszelki wypadek nie powiedziała z kim jest. Nie chciała, żeby ktoś nabrał głupich podejrzeń.

Usłyszała chichot dziewczyn, które weszły właśnie do łazienki.

– O kurwa, skąd on ją wytrzasnął? - Patrycja, która przy stoliku wyglądała na najsympatyczniejszą, aż zapiszczała ze śmiechu - Taka gąska w wielkim mieście.

– Słyszałyście, że interesuje się modą? Widziałyście, że ma buty z poprzedniego sezonu! - Teresa, siatkarka plażowa brzmiała, jakby była naprawdę oburzona.

– No, a jak on to powiedział? Że dawno nie spotkał tak ślicznej i charakternej osoby?

– Co? Serio? - dziewczyny śmiały się w najlepsze, kiedy Nina wzięła głęboki oddech i wyszła z toalety. Próbując uspokoić nerwy podeszła do lustra, przed którym wdzięczyły się koleżanki Włodiego. Spodziewała się, że gdy tylko ją zauważą zbaranieją i będą się starały obrócić wszystko w żart.

– Ahaha, no... ta cała Baśka to naprawdę jest głupia. Nina, żałuj, że jej nie widziałaś – Patrycja starała się wymyślić na szybko jakieś kłamstwo. Brunetka wycierając ręce w papierowy ręcznik, patrzyła tylko w odbicie tech dziewczyn, uśmiechając się półgębkiem.

– Mam nadzieję, że Basia nigdy nie trafi do pracy w waszym otoczeniu. Mogłoby się to dla was źle skończyć. Jakaś biegunka w czasie ważnego meczu...

Wyszła ze spokojem, ale bała się, że z powodu podwyższonego ciśnienia osunie się po ścianie na dół. Wróciła do stolika i stanęła, patrząc na Wojtka pogrążonego w rozmowie z kolegami. Zaczęła ściągać swój płaszcz z oparcia krzesła, w drugą rękę wzięła torebkę. Odwróciła się, mając nadzieję, że chłopak nie zauważy jej zniknięcia.

Później do niego napisze...

Na dworze odetchnęła chłodniejszym powietrzem i przyłożyła wierzch dłoni do czoła.

– Dlaczego wychodzisz? - poczuła uścisk na nadgarstku. Włodi lekkim szarpnięciem odwrócił ją do siebie. Widząc spojrzenie, zmarszczył brwi - Dziewczyny mówiły, że źle się poczułaś. Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?

– Wpadnij o 8 rano na Brazylijską 3, jeśli chcesz ze mną wrócić do Bełchatowa.

– Co ty pieprzysz? Przecież miałaś ze mną nocować u Tomka. Mówiłaś, że nie masz gdzie się podziać do rana – jego uścisk wzmocnił się, a ona skupiała się na tym, żeby się nie rozkleić - Dobra, zostań tutaj, wezmę od niego klucze.

– Zostań z nimi... - potrząsnęła ręką, aż w końcu ją puścił - Nie będę ci psuła miłego wieczoru. Przecież nawet...

– Tylko spróbuj wspomnieć o tym, że prawie cię nie znam, a zostawię cię na pastwę losu - Nina poddała się i odprowadziła wzrokiem Wojtka. Znalazłaby sobie jakiś hotel na noc, ale do wypłaty miała jeszcze tydzień, a pieniądze na jej koncie topniały jak lód na słońcu.

Wojtek wrócił z nietęgą miną i bez słowa objął ją na wysokości ramion. Szli dosyć szybko w stronę stacji metra. Dopiero gdy czekali na pociąg, odezwał się do niej.

– Wiem już o co chodzi i na pewno nie mógłbym zostać tam dłużej

Nina wzruszyła ramionami. Czekała na powiew powietrza, który zwiastował zbliżające się metro.

– Przywykłam - Wojtek bezradnie chwycił się za głowę i pokręcił z niedowierzaniem.

– Nie przywykaj do takich rzeczy, nie przy mnie - Nina spojrzała na niego, marszcząc brwi - Chyba naprawdę Mika ufundował ci jakieś klapki na oczy...

Wkurzony Włodi podszedł do niej i chwytając mocno za ramiona, pocałował gwałtownie, drapiąc przy tym swoim jednodniowym zarostem. Pozwalając mu pogłębić pocałunek, objęła dłonią jego policzek. Kiedy oderwał się od niej, miękko usiadł obok na ławce i przysunął ramieniem do siebie. Poczuła, że wszystkie negatywne emocje spływają z niej

– Będę mógł puścić chociaż jedną swoją piosenkę...?

*****************************************************************************************

Wcześniej niż zwykle, ale jestem z nową notką. Od razu chciałabym poinformować wszystkich czytelników, że przyszłotygodniowa notka stoi trochę pod znakiem zapytania, gdyż rodzice w końcu ukończyli budowę domu i przeprowadzam się z Bełchatowa pod Bełchatów i mam nadzieję, że w ciągu tygodnia założą mi już internet. Oczywiście notka się pojawi, ale nie wiem, czy w sobotę - może być wcześniej lub dopiero w niedzielę.

Ale to dopiero za tydzień! Jak podobał się Wam ten rozdział?

Dziś na wstępie poznaliście trochę sytuację ze strony Zatiego. Myślicie, że chłopak w końcu zbierze się na odwagę, by wyznać Ani swoje uczucia?

Gwiazdą poprzedniego rozdziału był zdecydowanie chomik Wiktor - w tym rozdziale wyjaśniła się i historia jego śmierci i zamiary Wrony stojące za zaproszeniem Ani na pogrzeb. Poznaliśmy też jej powody, dla których traktuje sportowców nieco ozięble. Czy myślicie, że zraniona boleśnie dziewczyna powinna dać któremuś z siatkarzy szansę?

W życie Pauliny zupełnie nagle z butami wpadł Karol. Czy sądzicie, że chłopak czuje do niej coś więcej czy był tylko głupi wybryk po alkoholu? 

Nat zdecydowanie odzyskała w Kubiaku dawnego kumpla, a flirt między nimi kwitnie. Jak myślicie, jaką pościel wybrał dla niej mężczyzna. W przypadku Nat pojawił się mały bonusik w postaci linka do video ze śmiechem Muttley'a, psa z kreskówki. Mam kumpelę, która śmieje się dokładnie w ten sposób i ona własnie była poniekąd inspiracją do postaci Nat :) Teraz możecie czerpać 100% radości z czytania o specyficznym śmiechu Nat.

Nina ewidentnie ma pecha w Warszawie. Niezbyt udane spotkanie z koleżankami, a następnie niezbyt przyjemna konfrontacja z koleżankami Włodiego. Czy myślicie, że dziewczyna wpuści do swojego życia młodszego od siebie siatkarza, z którym przecież może się prawie wcale nie widywać ze względu na ich pracę?

Chciałabym gorąco podziękować za liczne, jak zawsze, komentarze z Waszej strony. Zwłaszcza tym osobom, które zostawiają mi prawdziwe esje - z przyjemnością na nie odpowiadam i czytam, bo wiem, że poświęcacie swój czas dla mojego opowiadania :)

Pozdrawiam serdecznie i lecę czytać Wasze blogi!