ROZDZIAŁ I

Stały na korytarzu i czekając na Anię, słuchały przezabawnych anegdotek, którymi Nat sypała, jak z rękawa. W końcu blondynka dołączyła do nich, więc skierowały się do wyjścia z hali. Wciąż szczebiotały między sobą, idąc w stronę „Magnolia Cafe”, która usytuowana była w pobliżu ich miejsca pracy.

Gdy usadowiły się na niesamowicie miękkich kanapach, zaczęły przeglądać w skupieniu menu. Po chwili każda z nich była już gotowa do złożenia zamówienia.

– Oooo nie... - wszystkie trzy spojrzały ze zdziwieniem na Ninę, która robiła facepalma - Zapomniałam dać Winiarskiemu ankiet dla drużyny... bez nich nie będę mogła ruszyć z planem diet na Spałę.

– Zamówimy za ciebie, leć i ogarnij wszystko. W końcu to nie jest daleko  - Paulina uśmiechnęła się do niej, a roztrzepana dietetyczka wskazała w menu jaśminową herbatę i miodownik, które chciała zamówić i zniknęła za drzwiami kawiarni.

– No cóż, dziewczyna chyba musi się przespać z tym wszystkim  - Nat mrugnęła do dwóch pozostałych dziewczyn.

Zanim kelnerka podała ich zamówienia, Nina była już z powrotem. Była lekko zdyszana, lecz to lekki rumieniec na jej twarzy zaciekawił dziewczyny.

– Biegłaś? - Nat dyskretnie dźgnęła Anię łokciem - Czy może... coś się wydarzyło?

– Nie, nic takiego - lekko drżącymi rękami zaczęła nalewać sobie jaśminowej herbaty, której aromat uwolnił się w całej kawiarni.

Paulina zanurzyła widelczyk w swoim marchewkowym cieście, a rozmowy wróciły znowu na tory związane stricte z pracą w kadrze. Dwie nowo zatrudnione dziewczyny nie miały jeszcze okazji spotkać wszystkich zawodników osobiście, dlatego Nat i Ania w skrócie opowiedziały o mniej znanych postaciach.

– Uważajcie na Kłosa i Wronę, o ile brak wam poczucia humoru. Ta dwójka może wam dopiec, ale to naprawdę zabawne chłopaki. Kręcą jakieś tam śmieszne filmiki, Nat im czasem pomaga w edycji.

– Pfff, beze mnie ich faneczki nie miałyby czego oglądać. Dobrze, że potrafią już sami obsługiwać fejsa i instagrama  - Nat dopiła swoją kawę i spojrzała na zegarek - Mamy jeszcze trochę czasu.

– A... co z Kurkiem? Nie miał grać w reprezentacji? - Paulina przywołała jego nazwisko, bo to jego twarz krzyczała do niej z billboardów Monte i przewijała się w reklamach tegoż właśnie deseru orzechowego.

– Były drobne niepo... no, chłopak nie jest w formie, w jakiej Antiga chce widzieć swoich zawodników przed tymi mistrzostwami. Tyle.

– Ja tam się cieszę, że wrócił Wlazły i Guma.

– Ty na pewno - Ania przewróciła oczami.

– O co ci chodzi? Przecież wiesz, że zawsze ich lubiłam i cieszy mnie, że będą walczyć o złoto.

– No tak, a jeszcze bardziej cieszysz się, że nie będziesz musiała użerać się z Kurusiem - starsza dziewczyna wzruszyła ramionami na widok czerwonej na twarzy Nat.

Dwie pozostałe siedziały z oczami wbitymi w puste talerzyki.

– Eh, żeby wszystko było jasne, Bartek i ja nie jesteśmy razem już od 5 lat. I nie chcę od nikogo słyszeć aluzji na jego temat, ok? - Nat sięgnęła po portfel i zostawiła na stole odliczone pieniądze, po czym przeprosiła i skierowała się do toalety.

– No tak, a poza tym lepiej nie wtrącajcie się między Nat i Kubiaka. Jak się kłócą, to lepiej omijać ich szerokim łukiem. Ja nie wiem, o co można się sprzeczać z tym cudownym człowiekiem, ale nie moja sprawa.

Paulina dołożyła swoje pieniądze na kupkę monet i banknotów leżących już na stole. Poczuła, że musi w końcu o to spytać.

– Czy oni w ogóle wiedzą, że tym razem to kobieta będzie ich głównym fizjoterapeutą? Trochę boję się, że mogą z tego wyniknąć dziwne sytuacje.

– Nie będę cię oszukiwać, z początku na pewno nie będą stronić od żartów, ale pracowałaś przecież z facetami w tym wieku. Kawałek chudego Kłosa chyba cię nie zawstydzi? - Ania mrugnęła do niej. 

Paulina uśmiechnęła się z ulgą, a i Nat wróciła właśnie z łazienki, więc mogły zebrać się i wrócić do hali, aby przyjrzeć się popołudniowemu treningowi oraz zamienić kilka słów z samymi zawodnikami, co miało odbyć się zaraz po prezentacji nowych członków kadry.

 ***

Weszła do pokoiku, który służył jej za biuro i wykonała kilka telefonów do trzech największych polskich redakcji. Zaraz po tym ułożyła maile, które rozesłała do redakcji serwisów sportowych w internecie, a dopiero na samym końcu zajęła się rozesłaniem newslettera do fanów strony i zamieszczeniem informacji o kadrowych zmianach na facebooku reprezentacji.

„[...] decyzją trenera Stephane'a Antigi miejsce przyjmującego, Bartosza Kurka, zajmie zawodnik Trefla Gdańsk – Mateusz Mika (lat 23). Chętnych do zobaczenia tego obiecującego zawodnika w akcji jeszcze przed rozpoczęciem rozgrywek zapraszamy do wzięcia udziału w konkursie, w którym można wygrać 30 podwójnych biletów na trening zamknięty w hali katowickiego Spodka już za tydzień. Wnioski o akredytacje na ten trening przyjmujemy do jutra do godziny 24:00. […] Absolwentka AWF w Poznaniu, która pracowała z reprezentacją Niemiec została powołana na pierwszego fizjoterapeutę kadry. Kolejną dużą zmianą w drużynie jest bez wątpienia nowa dietetyk, absolwentka UW [...]”.

Miała już powyżej uszu pisania tych samych informacji na różne sposoby. Z ulgą więc zamknęła laptopa i przeciągnęła się w swoim wygodnym fotelu. Spojrzała przez okno na pławiącą się w świetle zachodzącego słońca panoramę Bełchatowa.

Usłyszała ciche pukanie.

– Wejść. - nie podobało jej się, że ktoś wyrywał ją z zamyślenia właśnie wtedy, kiedy znalazła tę chwilę spokoju - A ty czemu nie na treningu?

– Musiał wypaść ci wczoraj na imprezie. - Zati położył na biurku jej białego ipoda i uśmiechnął się nieśmiało. Jakimś cudem była tak zagoniona od rana, że nie zauważyła braku odtwarzacza - Chyba nie masz nic przeciwko, że przesłuchałem kilku piosenek w drodze na trening?

– Jasne, że nie. Dzięki za odnalezienie go. W sumie nawet nie zauważyłam, że się gdzieś zapodział.

– Zbyt ciężko pracujesz... w zasadzie to wszystkim chyba przydałby się relaks. Czy dałoby się uruchomić nasze małe spa w podziemiach hali? - Zati wyszczerzył się do Ani z nadzieją.

– Przyszedłeś tylko po to, żeby naciągnąć nas na koszta uruchomienia kilku jaccuzi i saun? Ehh, no dobra, myślę, że pogadam z kierowniczką hali i coś się wymyśli na dzisiaj wieczór, ale nic nie obiecuję. A teraz zmykaj na trening.

Widziała, że Paweł wahał się przez moment zanim skierował się do drzwi. Gdy opuścił jej biuro, przez chwilę czuła jeszcze silny zapach jego dezodorantu, zmieszany ze specyficzną wonią sali gimnastycznej. Musiała przyznać, że jak na swój wiek, Zati był jednym z najrozsądniejszych zawodników „młodego” pokolenia. No i ten jego uśmiech...

Dziewczyna znowu obróciła się w stronę okna i zamknęła oczy, napawając się ciepłymi promieniami słońca, padającymi prosto na jej twarz. Chciała tak spędzić jeszcze chwilę zanim pójdzie użerać się z wredną panią Dorotą, która zawsze marudziła na głośnych i nieznośnych siatkarzy. Cieszyła się, że już niebawem przeniosą się do Katowic, a zaraz po tym czeka ich co najmniej miesiąc w lesie...

Po cichu liczyła na to, że w Spale nadal nie było dostępu do internetu; chciała, żeby na ten czas, zarówno zawodnicy, jak i cała kadra, zapomnieli o tych mediach, które najłatwiej, bo anonimowo, mieszały z błotem wszystkie ich decyzje i postępy. Nie ukrywała, że przerwa od dziewczyn też niektórym wyjdzie na dobre. Szczególnie tym młodym, którzy po uzyskaniu sławy, popełniali pochopne sercowe decyzje, a żądne stania się celebrytkami panny, wykorzystywały wizerunek siatkarzy, nad którym ona tak ciężko pracowała.

Zabrała w końcu swoją torbę. Miała w niej tylko tablet, telefon, odtwarzacz, portfel i podręczną kosmetyczkę. Wszelkie papiery zostawiła zamknięte w biurku. Udała się na szybką wymianę zdań z kierowniczką obiektu. Na szczęście kobieta była w wyjątkowo dobrym humorze i, jakby nie pamiętając o zamieszaniu, którego narobili ostatnio siatkarze, zgodziła się na uruchomienie podziemnego spa na ten wieczór.

Ucieszona skierowała się na salę, na której słychać było piłki, jęki, krzyki zawodników oraz trenerów i zmęczone oddechy. Pomachała do trzech koleżanek, siedzących na ławeczce trenerskiej i podbiegła do nich.

– Macie wolny wieczór? - wszystkie, z lekką konsternacją, pokiwały głowami - To świetnie, polenimy się trochę wszyscy w spa na dole. Nie martwcie się o ręczniki i kosmetyki, wszystko zapewnia hala.

– Ooo tak, tego mi było trzeba! Kogo mam ucałować za ten genialny pomysł? - Nat założyła ręce za głową i uśmiechnęła się, patrząc łobuzersko na trenujących zawodników.

– Eeeee, Zatiego?

–  Hm, czemu nie! - dziewczyna poruszyła brwiami, a Ania poczuła ukłucie gorącej zazdrości, które minęło tak szybko, jak się pojawiło.

– Jak tam chcesz...

Ich rozmowę przerwał czyjś krzyk, któremu zawtórował chór zatroskanych głosów i jęki. To Karol chyba źle wylądował po akcji i zwijał się z bólu. Stephane zaczął krzyczeć i machać do Pauliny, która wraz z lekarzem, podbiegła do Kłosa.

– No pięknie - Ania schowała twarz w dłoniach i westchnęła ciężko.

 ***

Gabinet, w którym miała pracować przez kolejne kilka dni, nie był zbyt duży, ale był odpowiednio wyposażony. Dopiero gdy, wraz z lekarzem, przyprowadziła tutaj Karola i położyła na łóżku, mogła rozejrzeć się po pomieszczeniu. Doktor opuścił ich, gdy tylko stwierdził delikatne naciągnięcie mięśnia czworogłowego uda. Teraz los Karollo znajdował się w rękach Pauliny, dla której miał to być prawdziwy test przydatności w kadrze.

Z szafki wyciągnęła miękki ręcznik, który położyła nad udami siatkarza. Kątem oka zauważyła, że na twarzy chłopaka wykwita lekki, zadziorny uśmieszek. Już przeczuwała, że Kłos będzie próbował wykręcić jej numer na miarę tego, który zafundował jej Kampa w pierwszy dzień praktyk.

– Pierwszy raz na stole? Wiesz, może być ci naprawdę miło, a mogę też się trochę nad tobą poznęcać.

– Oj przestań, przecież nie chcę robić ci żartów - Karol wyszczerzył się do niej i podłożył ręce pod głowę - Po prostu nie przywyknąłem do kobiety w tym zawodzie.

Paulinie kamień spadł z serca, chociaż nie mogła pozbyć się wrażenia, że coś nadal jest nie tak. W sumie to prawda, co o nim słyszała, był do złudzenia podobny do serialowego Joffrey'a Baratheona...

Starając się odgonić myśli dotyczące podobieństwa siatkarza do tej „małej gnidy”, wylała na dłonie specjalny olejek do masażu. W powietrzu rozprzestrzeniła się woń olejków eterycznych: rozmarynu, bazylii i innych. Zaczęła masować delikatnie prawe udo Kłosa, patrząc na jego twarz w poszukiwaniu oznak największego bólu.

– Tutaj? - Karol kiwnął i aż zasyczał - Musi poboleć, ale jutro będziesz jak nowy. Pobyt w saunie też ci dobrze zrobi.

– Sauna, zabawne. Dorocia-klocia zakluczyła nasze piwnice po urodzinach Igły, narobiliśmy tam trochę bałaganu i za nic nie chce pozwolić nam na takie przyjemności.

– No to chyba masz dobry dzień - Paulina nie przestawała masować napiętych, twardych mięśni Karola - Ani udało się ją udobruchać, macie zapewniony cały wieczór w spa.

– Ale ty chyba też, co? - Kłos obserwował ją uważnie.

– Zastanowię się, nie lubię tłumów.

Karol prychnął cicho, ale czując mocny ucisk palca na swoim udzie, od razu pożałował swojej reakcji.

– Kurde, no w sensie, że wybrałaś chyba złe miejsce do nielubienia tłumów. Nie martw się, zaraz poczujesz się jak członek rodziny - Paulina nie odpowiedziała już na jego kolejny uśmiech.

Wytarła dłonie w ręcznik, przemyła je i nałożyła na udo siatkarza chłodzący balsam, który miał na dobre ukoić ból. Kazała mu poleżeć jeszcze chwilę, a sama udała się do apteczki. Chciała mu dać małą tubkę z maścią, którą powinien nasmarować się przed snem. Zanim jednak do niego wróciła, oparła głowę o chłodne drzwi szafki i cicho westchnęła. Sama nie wiedziała, dlaczego zgodziła się na to wszystko, ale czy istniał lepszy sposób na wygranie z lękami niż rzucenie się na głęboką wodę?

Wróciła do Karola i podała mu maść. Chłopak wstał powoli ze stołu i niepewnie postawił pierwszy krok. Nie czuł już tak silnego bólu, więc uśmiechnął się i zaczął zakładać swoje spodenki treningowe. Paulina złapała się na tym, że nie odwróciła wzroku od jego długich nóg i pięknie umięśnionych pośladków. Pożałowała, że nie było jej dane obejrzeć reszty ciała siatkarza, ale zaraz odpędziła te myśli z głowy.

– Gdzie w ogóle mieszkasz?

– Zatrzymałam się w hotelu niedaleko dworca. Za dzień-dwa zacznę szukać mieszkania.

– Podobno ta nowa dietetyczka szuka współlokatorki. Warto spytać o pokój, hm? - Karol mrugnął do Pauliny i zniknął za drzwiami gabinetu.

 ***

Wodziła wzrokiem to za tym, to za innym siatkarzem, nie skupiając się zbyt długo na żadnym z nich. No, może zatrzymała się na chwilę, aby podziwiać technikę zagrywki Fabiana. Jednym uchem słuchała rozmowy Ani i Niny. Z zamyślenia wyrwało ją nawoływanie Stephane.

– Nathalie! Nathalie, proszi za mną, dobrzi? - lubiła, gdy trener wołał ją z tym swoim francuskim akcentem.

– Tak, Stephane? - zawsze było jej głupio zwracać się do niego po imieniu, ale wolała to niż narażać się na jego gniew, zwracając się per „Pan” lub jeszcze gorzej, „Panie trenerze”.

– Musimy porozmawiać w mój biuro, dobrzi?

Nat skierowała się razem z pierwszym trenerem najpierw na długi korytarz, a później schodami na górę, do jego biura. Nie było ono większe niż biuro Ani. Zauważyła, że najwyraźniej nie miał nawet jeszcze czasu rozgościć się w pomieszczeniu. Poza laptopem, na biurku stało tylko jedno rodzinne zdjęcie w ramce, bidon i kluczyki do auta.

– Dwaj problemy. Poszukaj proszę nocleg dla nas wszystkich w Katowice. Musimy tam być siedem dni. - Nat zapisała szybko prośbę trenera w swoim obszernym terminarzu.

Gdy tylko skończyła, uniosła głowę w oczekiwaniu na kolejne zadanie.

- I jeszcze taka sprawa, moji żona musi wyjeżdżać do Francję, potrzebuję więc opiekunka dla syna i... dzieci, dla dzieci. Sam nie mogę zabrać je do Katowic. Przepraszam za problem, ale Nathalie zawsze wie, jak wszystko załatwić.

Zarumieniła się lekko i pochyliła głowę tak, żeby trener nie zauważył jej reakcji na tę pochwałę. Zanotowała „Znaleźć opiekunkę dla dzieci S.A.” i, lekko odchrząknąwszy, spojrzała ze spokojem na Antigę.

– Możesz jeszcze poszukać wolny godzin, żeby nauczyć mnie lepszy polski język  - Stephane zaśmiał się i oparł wygodnie o biurko - W sumie nie jest to złi pomysł, prawda?

– Jeśli tylko nie boisz się moich metod nauczania i systematycznych kartkówek... - Nat wyszczerzyła się do niego, lekko jednak zaniepokojona swoim tonem.

– Ha-ha-ha, tak. W Spała można się uczić, ale tylko rano... jeśli chcesz z nami jechać. Chyba nigdi nie jeździłaś tam z trenerem Anastasi?

Dziewczyna przyznała mu rację. W sumie zawsze zazdrościła Ani czasu spędzonego z siatkarzami w tej głuszy. Zawsze, gdy przyjaciółka dzwoniła do niej wykończona ze Spały, Nat czuła, że omija ją ta zażyłość, jaka powstaje w drużynie. Mogła też przy okazji trochę poćwiczyć, w końcu jeśli zasiądzie niedaleko kadry na Mistrzostwach, nie ominą jej kamery i aparaty.

– To całkiem niegłupi pomysł. Będę miała materiał na swojego bloga, no i zawsze przyda wam się jeszcze jedna zaradna osoba.

Stephane wyciągnął do niej rękę i położył na jej ramieniu. Jego uśmiech sprawił, że kolana się pod nią ugięły.

– Ciesze się, cały drużina cieszy się, że jesteś tutaj. Teraz wracamy na trening, nie chcę, żeby Philippe zostawał sam z tymi szalony człowiek.

Nat poczekała, aż Stephane zamknie swoje biuro i razem zaczęli kierować się na salę. O dziwo, nie spieszyli się zbytnio w tamtym kierunku. Miała tylko nadzieję, że trener nie zmieni zdania na temat jej wyjazdu do Spały. Gdy zeszli ze schodów, Stephane zatrzymał się i spojrzał na nią z rękami w kieszeniach.

– Chiba byłaś pokłócona z Bartek? Teraz jesteś taka zadowolniejsza - uśmiechnął się do niej i jedną dłonią poczochrał jej krótkie włosy. Nat, czując, że się rumieni, zaczęła od razu poprawiać fryzurę. Nie lubiła, kiedy ktoś psuł jej włosy, ale to w końcu był sam Antiga...

– To taki konflikt sprzed lat, ale przyznaję, atmosfera w drużynie zrobiła się taka... luźniejsza.

– Nathalie, kiedy jest jakaś problem od razu mówisz, dobrzi?

Blondynka przytaknęła i odwzajemniła uśmiech trenera. Z dziwnie bijącym sercem, skierowała się z powrotem na ławeczkę, na której siedziała już tylko, zapatrzona w swój tablet, Ania.

– Gdzie reszta?

– Paulina chyba jeszcze składa Karollo, a Nina dostała od Winiara wyniki swoich ankiet i zwołuje do siebie tych mniej ogarniętych do wyjaśniania głupot, które powypisywali. Pierwsze koty za płoty...

Nat usiadła obok niej i lekko podrygując nogami, potrząsnęła przyjaciółkę za ramię.

– Zgadnij kto jedzie z wami tym razem do lasów...

– No nie gadaj! - dziewczyny zaczęły piszczeć z radości, aż sam Stephane musiał zareagować i pogrozić im palcem, aby się uspokoiły

- W końcu nie będę umierać z nudów wśród zapachu męskich skarpet i tak samo uroczych żartów! No dobra, żarty to im się czasem udają...

 ***

Znalazła sobie miejsce do siedzenia na skrzyni do skakania. Poczuła się przez to trochę, jak w liceum. Chociaż wtedy zajęcia z wuefu odbierała jako największe zło tego świata. W ogóle przeglądając ankiety i oczekując na kilku zawodników, których zaprosiła na wyjaśnienia, poczuła się jak w szkole.

– No to tak: Konarski, Wrona, Zatorski, Buszek iiii... Mika - dziewczyna powiodła wzrokiem po zawodnikach i napotkała zaciekawienie we wszystkich pięciu parach oczu - No więc, panie Dawidzie... co mam rozumieć przez te „małe zielone kuleczki”? Zielony groszek?

– No te kuleczki, takie kapustki małe.

– Brukselki... ok, chciałam wyjaśnić tylko to. Możesz wracać na trening.

Konarski przybił piątkę zdziwionej dziewczynie i wrócił na boisko. Ta zanotowała w jego ankiecie nazwę „tajemniczego” warzywa i przeszła dalej.

- Panie...

– No tylko bez „Panie”. Artur jestem. - Wrona uśmiechnął się wyzywająco i czekał na pytanie dietetyczki.

– Dobra, Andrzej... Przeczytałeś pytanie, czy mam rozumieć, że nic nie lubisz i żywisz się energią słoneczną, jak Stachursky?

– Chyba miłością do Karollo! Ha-ha-ha, no, ale fakt, nie przeczytałem i tak z rozpędu zaznaczyłem wszystko, wszystko lubię jeść...No, mooooże poza kokosem - brunet podrapał się po czole i złożył ręce na torsie, oczekując na inne komentarze.

– Najmniej wybredny zawodnik, podoba mi się to. Możesz już iść, dzięki. - Nina sama wystawiła już rękę, żeby przybić high-five z Wroną, który zamiast tego złapał jej dłoń i ułożył do „żółwika”. Dziewczyna przewróciła oczami i skleiła z nim żółwika.

- Tutaj chyba sprawa jest jasna, Pawle. Słyszałam już, że nie znosisz zupy mlecznej. Chciałam tylko wiedzieć, czy cierpisz na nietolerancję laktozy, czy to tak po prostu?

– Taka trauma z dzieciństwa - Zati zaśmiał się - Poza tym nie przepadam za fetą, ale jak pani dietetyk ją jakoś zaczaruje, to czemu nie. Mogę już wracać?

Nina skinęła głową i odłożyła ankietę Pawła na większą kupkę. Zostało już tylko dwóch, na szczęście.

– Rafał, u ciebie chyba podobna sytuacja co u Wrony? - Nina spojrzała z nadzieją na Buszka.

– Co tu dużo mówić. Jadłem akurat i tak na szybko wypełniałem - dietetyczka pokiwała tylko i zanotowała korektę na jego ankiecie. Odprowadziła go wzrokiem do wyjścia. Pozostał już tylko kudłaty gigant Mika.

– Czy odpowiedź, że lubisz tylko kanapki z serem to żart? - brunetka przekrzywiła głowę i spojrzała na niego, unosząc jedną brew. Mateusz stał z rękami za plecami i pochyloną głową.

– Głupio tak, ale chłopaki chcieli mnie w ten sposób skocić... Kłos wziął moją kartkę - dziewczyna stłumiła śmiech i zaczęła sprawdzać resztę ankiety.

– Dobra, ale twoje dane się zgadzają? 207cm, 85kg, rocznik 91... Kobiernice... o, w końcu ktoś ze Śląska. No chyba, że to też Karol wpisał - Nina mrugnęła do spokojnie stojącego przed nią Miki - Masz, zaznacz co tam lubisz.

– Chyba czego nie lubię... - dietetyczka uderzyła się ręką w czoło. Kontakt z siatkarzami zdecydowanie źle na nią wpływał.

– Racja...

Wskazała mu miejsce obok siebie i podała swój notes, żeby miał twardy podkład do wypełnienia ankiety. Kątem oka zerkała, jak chłopak zaznacza odpowiedzi. Zbadała przy okazji jego profil, jego niesamowicie gęste rzęsy i burzę włosów. Wyglądał zdecydowanie korzystniej na żywo niż na zdjęciach. Był chyba, póki co, najbardziej nieśmiałym siatkarzem, jakiego tutaj poznała. Miała nadzieję, że szybko znajdzie swoje miejsce w kadrze. Nie miała na myśli zdolności, bo tych była pewna. Do kadry trafiali tylko najlepsi, a ona musiała dbać o ich zbilansowaną dietę.

Odebrała od Mateusza wypełnioną ankietę i razem z nim wróciła na boisko, na którym większość zawodników leżała na parkiecie, odpoczywając. Odwróciła się jeszcze do Miki, który uśmiechnął się do niej i poszła w stronę siedzących na ławeczce dziewczyn.

Chyba miała nadejść właśnie chwila prezentacji całej kadry i planów na najbliższy tydzień.

********************************************************************************

No i rozdział I gotowy. Serdecznie dziękuję za komentarze pod poprzednią notką i jestem naprawdę pod wrażeniem liczby wejść.

Zachęcam gorąco do komentowania, wystarczy jedno zdanie, mały komentarz, a wtedy autorowi jest lepiej, czuje się bardziej zmotywowany do pracy. Także z Twojej strony to tylko maleńki wysiłek, a dla mnie masa radości móc odkryć nowy, świeżutki komentarz.

Enjoy!

Pozdrawiam,

E.Lizz